MY FAIR LADY van Wim Sonneveld
Zoals hij altijd gedaan had, wilde hij graag zijn beste vrienden bij het project betrekken. Daarom zag hij graag Conny Stuart in de hoofdrol maar zij vond zichzelf te oud (al over de 40) voor Eliza. Vervolgens wenste Wim Lia Dorana, maar haar stem bleek te laag te zijn voor de liedjes.
Wim wilde dat Friso Wiegersma verantwoordelijk was voor het totaalbeeld en tevens dat Huub Janssen de vertaling voor zijn rekening zou nemen. Diens teksten werden echter afgekeurd door de producenten, waarna Gaaikema het mocht proberen.
Op 1 oktober 1960 ging de musical in premiere in het Luxor theater in Rotterdam. Critici schreven over 'een overrompelend feest' en 'een uitmuntende voorstelling'. Sonneveld werd geprezen voor zijn virtuoze vertolking. Na twee weken was het iedere avond uitverkocht. Men speelde tien maanden in Carré en Sonneveld liet slechts driemaal verstek gaan, waarna hij werd vervangen door zijn understudy Eduard Palmers.
Wim: Er is in dit hele gezelschap niet een collega die ik ben gaan haten, en dat wil heel wat zeggen, als u mij kent.
De laatste voorstelling was op 30 november 1962 nadat 750.000 toeschouwers de musical gezien hadden.
Programmaboekje, ontwerp Ad Werner
Deze musical is gebaseerd op Bernard Shaw's 'Pygmalion' en op de film van Gabriel Pascal. Oorspronkelijk een Amerikaanse musical uit 1956 op tekst van Alan Jay Lerner, en op muziek gezet door Frederick Loewe. Het verhaal is bekend: Londen 1912. Een arm bloemenmeisje, Eliza Doolittle, krijgt spraakles van professor Higgins. Hij heeft een weddenschap afgesloten met een vriend dat hij Eliza beschaafd kan leren praten. Uiteraard raakt hij erg gehecht aan haar.
Rolverdeling
bij de premiere van 'My Fair Lady'
MY FAIR LADY
Uit het programmaboekje:
Friso Wiegersma
. De man die dit allemaal in zijn hoofd moest hebben, moest uitkiezen en passen in het totaalbeeld van de show, is Friso Wiegersma. Hij is verantwoordelijk voor de montering van My Fair Lady volgende de decorontwerper van Oliver Smith en de costuumtekeningen van Cecil Beaton. Wiergersma werd gekozen omdat hij in Nederland als dé stijlontwerper bij uitnemendheid geldt. In My Fair Lady, zegt Wiegersma, ontmoeten we de Edwardian style in haar meest geraffineerde en - ten behoeve van een hedendaagse musical - natuurlijk enigszins gechargeerde vorm. Het is de society-stijl, die in de jaren voor de Eerste Wereldoorlog in Engeland de toon heeft aangegeven. In Nederland kennen we deze mode eigenlijk niet. Het is de eerste maal, dat zij zo uitbundig en nadrukkelijk op een Nederlands toneel wordt gepresenteerd.Seth Gaaikema
vierdejaarsstudent (Nederlands) in Groningen, zesdejaars-liedjesschrijver, tekstleverancier van Zijne Humoristische Hoogheid Wim Kan, oprichter en ziel van het Gronings Studentencabaret, heeft de vijftien liedjes van My Fair Lady vertaald. Vertaald, dat wil zeggen: volledig herschreven in het Nederlands, met behoud van Engelse gevoelssfeer en humor. Met dit werkje is Gaaikema precies 8 maanden intensief bezig geweest; hij nam alleen een paar weken vrij-af om een tentamen geschiedenis te plegen. Toen Seth in de krant las, dat er een Nederlandse versie zou komen, zie hij: dat kán niet! Juist omdat het zo onmogelijk leek, ging hij 't zelf proberen, voor de grap. Zijn eerste proeve van bekwaamheid leverde hij met: "kijk haar eens, een sloerie uit de sloppen" (look at her, prisoner of the gutter). Dat was het begin van het avontuur der herschepping, een fascinerende belevenis, waarvan Seth naar eigen zeggen ontzettend veel heeft geleerd. Hij had al verschillende My Fair Lady-liedjes op papier staan, toen de officiële opdracht van de producers kwam: lever hij de Nederlandse bewerking van de lyrics.1963, Sonneveld.
Verhalen om My Fair Lady
Jasperina de Jong
las een oproep in de krant voor audities die werden gehouden voor deze musical. Piet Meerbrug en Willy Hofman vonden dat ze te weinig zangles had gehad.Schmieren
: Het was voor de cast natuurlijk best moeilijk om zo'n musical elke keer opnieuw te spelen. Af en toe werd de sleur doorbroken door het schmieren, het niet helemaal serieus spelen van de rol. Officieel natuurlijk verboden, maar daarom des te aantrekkelijker. Zo zong Sonneveld het 'Ik voel dat ik haar mis' op een avond - na een weddenschap met een orkestlid - met een snoepje in zijn mond zonder dat iemand er iets van merkte. Een andere keer verschuift hij in een balorige bui het accent binnen de zin, zodat de nadruk op haar komt te liggen. 'Ik voel dat ik háár mis'. Het orkest barst in lachen uit, wetende hoe gevoelig Sonneveld is op het gebied van kaalhoofdigheid.Werkster
: Wim raakte ook beinvloed door Higgins, het irriteerde hem dat zijn studeervertrek niet altijd in orde was, kapot of vies. Wim: Eenmaal ben ik met mijn huishoudster en mijn werkster naar het theater getogen om mijn toneelkamer eens een beurt te geven. Terug naar Wim Sonneveld en Friso Wiegersma