Van nature ben ik lui, ik heb het al zo vaak beweerd, maar ik krijg de kans niet om dat te bewijzen. Het lijkt wel of elk jaar turbulenter is dan het jaar daarvoor.
Alleen al de afgelopen maand: het gekrakeel rond de varkens, de laatste loodjes van "Het lang genoeg jong Concert" en meteen de week daarop al repeteren voor het Cole Porter programma dat we tot en met 23 december spelen.
Niemand schijnt er rekening mee te houden dat ik een man op leeftijd begin te worden. Ikzelf al helemaal niet.
Eerst de varkens: de rechter heeft ons/mij in het gelijk gesteld en dat is fijn, want zo kan men tenminste niet meer beweren dat "die Long maar wat uit zijn nek zit te lullen" en "geen verstand van zaken heeft".
De bio-industrie houdt die dieren wel degelijk in te kleine hokken en er wordt wel degelijk antibiotica aan het voer toegevoegd. Bovendien worden die beestjes behoorlijk gepijnigd door hun tanden, ballen en staarten onverdoofd te verwijderen. Maar verder zijn we nog niet zo heel veel opgeschoten want de situatie is nog precies hetzelfde. Albert Heijn wil nog steeds geen redelijke prijs voor ecologisch vlees betalen en boeren die graag zouden stoppen met de gangbare praktijk (en dit zijn er zat), durven niet zo snel over te stappen op een dier (en mens) waardiger veehouderschap.
Maar we blijven volhouden. Zo ligt er hopelijk vanaf 10 december een CD bij alle Free Record Shops met een liedje dat gezongen wordt door kleine Ko ("Een vrolijk biggetje") en zijn broertjes en zusjes.
Elke cent van de opbrengst komt ten goede aan Varkens In Nood, behalve de B.T.W. Erik Vlasblom en ik hebben dat nummer in sneltreinvaart opgenomen en afgewerkt en we zijn enthousiast over het resultaat.
En dan was daar de laatste voorstelling van "Het Concert", in Turnhout, België. Altijd weer een weemoedig gevoel, als je, na ± 160 shows voor het laatst het doek ziet vallen en je afscheid neemt van alle medewerkers. Maar het hoort erbij en je weet dat het, elke keer opnieuw, op een dag weer ophoudt.
En dan beginnen er weer nieuwe dingen. Ik verheug me best op 10x Cole Porter. Het is voor de verandering best lekker om ergens eens even geen verantwoordelijkheid voor te dragen, en alleen maar heerlijke liedjes te zingen die iedereen kent en die ik dan voor het eerst óók 's mag doen. Met een grote big band, aangevuld met strijkers en prettige collega's als Joke Bruijs, Pia Douwes en Cor Bakker.
Die laatste vertelde tijdens de repetities een grap waar ik ontzettend om heb zitten lachen.

Er komt een man de kroeg binnen met een krokodil aan een halsband. Het publiek begint te gillen, maar de man zegt "Niks aan de hand mensen! Hij doet niks. Ik heb hem helemaal afgericht." En om dat te bewijzen zegt hij: "Let op. Ik haal nu mijn geslacht te voorschijn en dat hang ik in zijn geopende bek." En inderdaad hij opent zijn rits, geeft de krokodil een stevige klap op zijn kop en het dier spert zijn muil open. De man steekt zijn jongeheer erin en geeft opnieuw een lel op de krokodillenkop, waarna het dier zijn bek sluit, op een paar centimeter na. Het publiek houdt de adem in. Opnieuw krijgt de kroko een mep op z'n kop en hij opent zijn bek wederom. Waarna hij, na een laatste pets, z'n vervaarlijke muil weer sluit. "Is er iemand die het ook eens wil proberen?" vraagt de man, maar niemand durft. Ook niet als de man zegt dat hij er een biertje tegenover stelt. Dus de man vraagt nogmaals: "Niemand?"
Dan komt er een oud vrouwtje naar voren die aarzelend zegt: "Ik wil het wel proberen, als u maar niet zo hard op m'n kop slaat."

Nu ik het opschrijf zit ik opnieuw te lachen. En de repetities zijn nog maar pas begonnen. De 7de is de eerste voorstelling, in de Amsterdamse Meervaart en de laatste op 23 december in Breda. Als je van liedjes houdt als "True love", "Don't fence me in", "Everytime we say goodbye" en "Lets do it", moet je zeker komen luisteren.
Maar hoezeer ik me ook op die 10 concerten verheug, ik verlang ontzettend naar de kerst omdat we dan met een aantal vrienden en vriendinnen (al jaren lang) bij elkaar komen en wat praten, spelen, eten en drinken.
En daarna ben ik even vrij en kan ik eindelijk even zijn wat ik ben; lui, aartslui.

Alvast fijne feestdagen en tot volgend jaar.

Robert Long. ©

terug