Vanaf 24 maart hoop ik op weg te zijn naar Italië,D.V.
Via vrienden in Duitsland, waar ik een paar nachtjes mag blijven logeren, tuf ik dan op mijn gemakje naar huis. Een stapel nog te beluisteren CD's binnen handbereik, minstens 25 kilo boeken in de achterbak en een grote map vol met aantekeningen voor nieuwe liedjes en de musical die ik dit jaar af wil hebben. Want anderhalf jaar niet optreden lijkt lang maar in feite beginnen de eerste voorbereidingen nu al. Theaters worden alweer benaderd, bepaalde zaken moeten al vastgelegd worden, en dat terwijl alles nog bedacht en geschreven moet!
Vandaar dat al die programmaboekjes van de theaters vaak van die suffe artikeltjes bevatten over de voorstellingen van het nieuwe seizoen. Bijna niemand weet nog precies hoe het eruit gaat zien.
Maar de boekjes moeten al bijna gedrukt zijn anders weten de abonnees niet wat ze moeten kiezen. Dus lees je dat Cabaretier A "met een verrassend nieuw programma komt vol bijtende humor en rake liedjes". Cabaretière B "toont haar veelzijdigheid in ontroerende liedjes en scherpe, geestige observaties". Het duo C + D "toont zich van een onverwachte kant met een programma waar de vonken vanaf vliegen".
Er zal ook dit jaar, in al die voorstellingen, weer veel gewerveld worden, evenals geschaterd, harde noten gekraakt, ademloos geluisterd, geboeid gekeken en hilarisch tekeer gegaan worden. Tevens zal er toch ook ruimte zijn voor ingetogen momenten, verstilde melancholie, diepzinnige gedachten en tot nadenken stemmende overpeinzingen.
Toch, nogmaals, moet bijna iedereen al die superlatieven nog uit zijn mouw schudden, vormgeven, op papier krijgen, schrappen, verbeteren, repeteren, veranderen, kortom, iedereen lult maar wat. Zo ben ik zelf van plan om een intieme show te brengen, waarin ik terug wil naar de essentie, de wortels van de kleinkunst. Puur en zonder al te veel poespas met mooie, ontroerende, vrolijke, intieme en baldadige liedjes, samen met mijn muzikale kompanen, in een programma dat nog lang zal blijven naklinken…
Maar ja, de komende maanden zal blijken of dat ook allemaal tot de mogelijkheden behoort. Nou ja, we zullen maar zeggen: Deo volente, als god het wil.
En dat weet je nooit; wat god wil. Volgens de geleerden die zich in god gespecialiseerd hebben, is het heel duidelijk wat hij wil. Althans de ene god wil niet dat vrouwen iets te zeggen hebben in de katholieke kerk. En dan heb je de protestante god die niet tegen vrouwelijke dominees is, maar die is het dan wel weer met zijn R.K. collega eens dat bepaalde mensen buiten de boot moeten vallen.
Zo las ik dat homosexuelen zich in Friesland steeds minder welkom voelen in hun kerken. Tja… maar dat wisten we toch al eeuwen?!?! En niet alleen in Friesland?! En hier moet ik me nu toch echt even expliciet richten tot mijn homosexuele medemens, sorry, heterosexuele lezer, maar anders moet u maar even gaan neuzen op de website van één van mijn collega's; Paul de Leeuw of Benny Neyman of Jos Brink of Paul Haenen, Jody Bernal of Joop Braakhekke of…
Laat ik beginnen met een vraag: "Wat hebben rolstoeldansers, de Jostiband en christelijke homosexuelen met elkaar gemeen?"

Dat ze allemaal iets willen dat niet lukt. Althans niet lukt op de gebruikelijke wijze.
Mensen die niet kunnen lopen, kunnen nou eenmaal ook niet dansen op de gangbare manier. Van de Jostiband kan niemand verwachten dat ze het niveau van het concertgebouworkest ooit zullen bereiken en zelfs niet dat van een gemiddelde houseband of grungegroep. Toch is er niks mee mis om, ondanks dat, te proberen een zinvol alternatief te zoeken binnen de beperkingen die je zijn opgelegd.
Het merkwaardige is dat (ik generaliseer nu even bewust) "de" homosexuele christen hardnekkig probeert lid te blijven van een organisatie waarbinnen voor hem of voor haar al eeuwenlang geen plaats blijkt te zijn. Een organisatie die bovendien bestaat uit ontelbare splitsingen en afscheidingen die allemaal ontstaan zijn uit ongenoegen met de gangbare opvattingen of onenigheid over de interpretatie van de leerstelling.
De katholieke kerk, de hervormde, de gereformeerde, de vrijgemaakte, de nieuw vrijgemaakte, de heiligen der laatste dagen, de pinkstergemeente, de Jehova's getuigen en ga nog maar een kwartiertje door: allemaal menen ze de enige en echte overtuiging te vertegenwoordigen en allemaal denken ze de ultieme waarheid in pacht te hebben, gebaseerd op hun uitleg van de bijbel.
Dezelfde bijbel die, net als andere geschiedenis boeken, verhalen bevat over hele volksstammen die verhuisden en uiteindelijk hun eigen kerken stichtten, nadat ze het beu waren om vervolgd en gemarteld en vermoord te worden, louter en alleen vanwege hun soort of hun overtuiging.
Mijn stellige overtuiging is dat, als er een god zou bestaan die alles en iedereen geschapen heeft en dan achteraf concludeert "dat het goed was", met ongeduld zit te wachten op die ene kerk die nu eindelijk eens tot doel heeft alle mensen die hem zo graag willen dienen een plaats te verschaffen.
Dus, (Friese) vrienden en vriendinnen, sticht je eigen gemeente, waar mannen én vrouwen, homo én hetero, rijk én arm, jong én oud zich welkom weten!!
Tenslotte heeft Dokkum destijds bewezen dat het daadwerkelijk kon optreden als de gang van zaken niet beviel. Bonifatius heeft er nog spijt van.
Dus kom op, stop met zeuren en klagen en start met je eigen kerk. God is overal, wordt er beweerd en waar liefde woont gebiedt de Heer zijn zegen, zegt men. En volgens mij is Hij ook niet getrouwd. En zijn zoon al evenmin.
Ik bedoel maar…

Dag lezer. Wees gegroet, en wat mij betreft; vol van genade.

Robert Long. ©

vorige column