Sorry, sorry, sorry! Ik ben te laat met mijn maandelijkse column. Die hoort aan het begin van elke maand op deze website te staan en nu ben ik al een week over tijd.
Ik heb begrepen dat de schare trouwe bezoekers maandelijks groeit en dan mag zoiets natuurlijk niet gebeuren.
Maar ik heb wel een geldig excuus! De tijd gaat namelijk te snel. Ruwweg bestaat mijn dag uit twee zaken: lezen en schrijven. Als het lekker weer is ga ik 's morgens onder de parasol zitten met één van de, pakweg 40 boeken die ik dit jaar wil lezen. Tussendoor maak ik koffie, een hapje voor de lunch, het avondmaal, begiet 's avonds de tuin en de potplanten, kijk naar het journaal en daarna begin ik met schrijven. Voor m'n nieuwe theatershow - dat gaat uitstekend, dank u, er zijn al zo'n 14 nieuwe liedjes in oervorm klaar - en als ik dan om een uur of 3 's nachts ga slapen, lees ik nog een half uurtje.
's Zomers probeer ik de schade in te halen die ik 's winters oploop.
Als ik theater doe, komt er van lezen veel minder.
Kortom, dan vergeet ik de tijd min of meer en zodoende komt deze column dus te laat.
Ik vraag om vergeving.

Al een paar mooie boeken gelezen, trouwens. En één heel slecht boek.
En na het uitgelezen te hebben vroeg ik me opeens af: zou je een uitgever kunnen aanklagen wegens misleiding?
In de loop van het jaar koop ik allerlei boeken die ik hier in Italië dus op mijn gemak wil gaan lezen. Als ik een recensie lees of een artikel over een boek dat me zou kunnen interesseren bestel ik het, ik stap af en toe een boekwinkel binnen, snuffel tussen de nieuw verschenen titels en uiteindelijk arriveer ik hier met een behoorlijke stapel boeken over van alles en nog wat. Dat varieert van een nieuwe Nederlandse vertaling van Dante's "Goddelijke komedie", met de oorspronkelijke gravures van Gustave Doré, tot een paar lekkere misdaad verhalen.
Onbekende schrijvers, gerenommeerde auteurs, debutanten, alles waar mijn oog op valt. Het eerste nieuwe werk was een stevige pil van een mij onbekende schrijver, Paul Golding, die ik in een paar artikelen was tegengekomen en wiens boek "Een afgrijselijke daad", nogal juichend werd ontvangen. En niet onterecht. Hoewel het af en toe wel erg breedsprakig is geschreven - en naar mijn gevoel nogal eigenaardig vertaald moet zijn - heb ik het bijna in één ruk uitgelezen.
Het volgende boek moest wat luchtiger zijn en dus koos ik uit de stapel: "Uit de dood herrezen", van ene Fred Vargas. Fred blijkt de tweelingzus te zijn van Jo Vargas, de schilderes. Fred is, zo meldt de flap, archeologe en schrijft in haar vrije tijd misdaad romans.
Op de achterflap staat: "Fred Vargas heeft zich ontwikkeld tot een virtuoze misdaad schrijfster" - LE FIGARO.
En de voorkant meldt: "Scherpe blik, schrijfkunst, duivelse humor" - ELLE.
WAT EEN KUTBOEK, WAT EEN KLOTE VERHAAL, WAT EEN RUK SCHRIJFSTER!
Niet kopen! Weggegooid geld. Op tien cent na 40 ballen. Verprutst. Je kan nog beter een kwartaal abonnement op Vrij Nederland nemen. Dat is ook zonde van het papier maar dat kan je nog in de kattenbak leggen.
Niks scherpe blik. Fred Vargas schrijft nog ouderwetser dan de allereerste verhalen van A. Christie; zowat een eeuw geleden. Niks schrijfkunst. Daarbij vergeleken is de Donald Duck literatuur!
Duivelse humor? Ammehoela. Ik heb het uitgelezen omdat ik benieuwd was hoe iemand zich uit zo'n gekunsteld en bij mekaar verzonnen bedenksel zou kunnen lullen. Dat lukte dan ook niet. Op de voorkant staat ook nog, achter de naam van de uitgever (De Geus): spannende roman. Nou, Nijntje is spannender.

Maar ik ben wel een beetje leesverslaafd. Dagelijks twee kranten en wat ik verder nog te pakken krijg. Bijzonder geïnteresseerd ben ik in de kleine berichten. Zo las ik een tijd geleden, om precies te zijn op 21 april, dat de Europese commissie volgend jaar het tijdelijk verbod op het gebruik van alle dierlijke producten in veevoer wil opheffen. De BSE emotie was alweer weggeëbd en de MKZ crisis was in volle gang.
Het verbod op diermeel in rundervoeding blijft van kracht, stond er nog bij. Dat verbod stamt uit 1994. maar als ik me goed herinner was één van de oorzaken van de gekkekoeienziekte juist het gebruik van dat diermeel!
Overigens hoor ik geen woord meer over gekke koeien, terwijl de berichten een paar maanden geleden nog zo onheilspellend waren. Merkwaardig.

Maar goed, ik wilde maar zeggen dat ik dus leesverslaafd ben en dat dat een hele prettige verslaving is. Zo kan ik iedereen van harte aanbevelen om "De blinde passagiers"van Jan Brokken mee op vakantie te nemen. (Misschien even bestellen van tevoren, want het is al een paar jaar uit) en als je van spannend en toch lekker geschreven houdt, is er een omnibus verschenen van (één van mijn favoriete thriller schrijvers) Elmore Leonard. Drie boeken in één dikke pil. Zeer aan te raden.

Verder bedacht ik me een tijdje geleden opeens dat mijn zomers in zwaar contrast zijn met die van de meeste mensen.
Half Europa trekt er in de vakantie op uit om "de blik te verruimen". Bij mij vernauwt die zich juist. Ik lees of schrijf, kom mijn terrein bijna niet af, ik kan uren naar de bergen aan de overkant van het meer kijken en voel me dan intens tevreden.
Vandaag heb ik dat doorbroken. Op verzoek van vriend zijn we twee uur lang gaan badmintonnen op een prachtig oude tennisbaan, een paar dorpjes verderop. Omringd door oude dennen en beuken op het terrein van een voormalig klooster. Geen tennisyuppen in de buurt, geen wachttijden, alleen de beheerder, Antonio en zijn vrouw die ons allervriendelijkst ontvingen. Gaan we voortaan elke week doen, hebben we afgesproken. Acht gulden per uur en een welgemeende handdruk na betaling.
Wie op vakantie gaat wens ik veel plezier en ik beloof plechtig dat ik volgende keer op tijd ben.

Robert Long. ©

volgende column