Halverwege Oktober reed ik van Italië naar Antwerpen. Om 10 uur in de auto met twee honden, één poes, één vriendin en één lief.
Vanuit mijn woonplaats is het + 25 km naar de Zwitserse grens en in de loop van de dag kom je dan dus door Zwitserland, Duitsland, Frankrijk, Luxemburg en België.

Prachtig weer, af en toe een stopje om te tanken of wat te eten en om een uur of acht reden we de mooie Sinjoren-stad binnen. We hadden ons al een paar dagen verheugd op het feit dat we dan weer eens bij onze vriendin Marie-Christine konden eten, die één van de lekkerste Thaise restaurants bestuurt die ik ken. Vlak bij het museum voor Schone kunsten.

Restaurant Royal Thai
De Vrièrestraat 4
2000 Antwerpen
Tel.: 0032 (0) 3 257 31 21

En dat was ook deze keer weer een waar genoegen. Onderweg een stapel lekkere CD's. Veel country en western en de uiterst aangename "American Duets" van Tonny Willé en Benny Nijman; een puik album.
Kortom een prachtige, rustige, ontspannen reis die geen enkele referentie opriep met Bin Laden, terreur, antraxhysterie of welke narigheid dan ook.
We passeerden 5 grenzen, nergens werden we aangehouden, overal scheen de zon en alles ging zijn gewone gangetje.
Sterker nog: alles ging zijn sublieme gangetje want mijn lief en ik hadden samen een moeilijk jaar achter ons, maar desondanks kwamen we tot de conclusie dat we niet zonder elkaar verder willen en dat gaf de hele expeditie een extra gouden randje.

Zo'n anderhalve maand geleden schudde de wereld op z'n fundamenten, alles en iedereen in rep en roer, dagenlang paniek en verwarring op de TV en nu draait alles alweer min of meer normaal door en kijken we nog maar met een half oog toe hoe Afghanistan wordt gebombardeerd en er landen, volkeren en personen worden gemanipuleerd en gestigmatiseerd.
Nog nergens heb ik gelezen of gezien wat de bewijzen zijn tegen Bin Laden of de Taliban, maar daar schijnt niemand ook meer in geïnteresseerd te zijn.

Een week na aankomst in België zag ik een documentaire over Hitler en de holocaust.
Al voor de oorlog bralde Adolf zijn gehoor toe dat de Joden de schuld van alles waren.
En elke keer als hij dat deed zag en hoorde ik zijn gehoor enthousiast overeind springen, juichen en de nazi-groet brengen.
"De Joden moeten worden uitgeroeid!"
Gejuich.
"De Joden waren schuld aan de eerste wereldoorlog!!"
Gejuich.
"We zullen de Joden verdelgen!!!"
Gejuich.

Nog geen zestig jaar geleden.
Als je die zwart-wit filmbeelden ziet, lijkt het lang geleden, maar in kleurfragmenten is het opeens veel nabijer, minder ver weg.
Nou is het natuurlijk een stuk eenvoudiger om een mening te hebben over de tweede W.O.
dan een oordeel te vellen over de aanloop tot de komende.

Het uiterlijk van Hitler vond ik als kind al griezelig. Met die enge haarlok en die weke mond en die ogen met die hangende oogleden.
En nog steeds als ik hem zie vind ik het een naar mens om naar te kijken.
Maar dat zegt niet zo veel, dat uiterlijk. Men heeft wel eens proeven gedaan met foto's van criminelen en volkomen respectabele lieden.
Een groep mensen moest dan aanduiden wie een boef was en wie niet. Daar bleek geen pijl op te trekken. En ik moet bekennen dat ik, in de schaarse beelden die ik van hem zag, Bin Laden een sympathieker gezicht vind hebben dan b.v. George Bush.
Ze slaan allebei flinke taal uit, maar bij Laden ben ik geneigd te geloven dat hij werkelijk meent dat hij het gelijk aan zijn kant heeft.
Bij Bush zie ik een hele mediatraining, horden adviseurs, tekstschrijvers en kleding adviseurs.
Daarbij loopt hij zo verschrikkelijk opgeblazen. Dat zie je ook wel bij die sportschool types: armen wat van hun lijf af ("dat moet wel, anders zitten m'n spieren in de weg") en wijdbeens, op een manier die erop lijkt te duiden dat men in de broek heeft gescheten.
Aan de andere kant benijd ik hem niet, ik heb zelfs wel medelijden met hem.
Je zal toch jaren achter elkaar bezig zijn om president van Amerika te worden en dan uiteindelijk, na veel gehakketak en stemmen-hertellerij ; met je hakken over de sloot je doel hebben bereikt en dan blijk je even later opeens in de stront te zitten op een manier die je zelfs je ergste rivaal niet toewenst.
Dan blijkt opeens dat jouw regeringsperiode door twee vliegtuigen opeens een nachtmerrie is geworden.
Dat je het moet opnemen tegen Talibaba en zijn rovers, die zelfs Rusland niet klein heeft weten te krijgen, hoeveel bommen ze ook hebben gedropt.
Logisch dat je raar gaat lopen en flinke jongenstaal gaat uitslaan.

Anderhalf jaar nadat ik werd geboren, zijn we door de Amerikanen bevrijd en vorige week, op 22 oktober werd ik 58 jaar.
Dat betekent dat ik al zesenvijftig jaar in een werelddeel leef dat geen oorlog voerde.
Laten we hopen dat dat zo doorgaat, want ik zou bij god niet weten wie ons hierna zou moeten bevrijden.
En ik heb verdorie juist zo'n mooi nieuw theaterprogramma geschreven en ben nou net met zo'n prachtige nieuwe CD bezig. En alles onder het thema LIEFDE.
Want dat gaat gewoon door. Oorlog of niet. Dus rot op met die oorlog. Hier met de liefde!

Long. ©

volgende column