Had ik me daar toch bijna het nieuwe jaar niet gehaald!
Was ik bijna ten prooi gevallen aan the killing shrimp! Grote garnalen zijn hier, in Italië volop verkrijgbaar, maar meestal diepgevroren.
En omdat mijn lief van Belgische makelij is, kan hij een heerlijk gerecht maken met deze grote, smakelijke dieren, in een saus van knoflook, room en nog zo het één en ander, dus daarvan smulden wij tijdens de lunch, samen met onze kerstgasten.
Een paar uur later zat ik onder de bulten.
Mijn hele lichaam jeukte, ik voelde me misselijk, duizelig, benauwd en nog zo het één en ander.

Een jaar of vier geleden trof me hetzelfde lot, in Montreux, waar ik iets at met cactusvijgen.
En dat was geen pretje. Vriend heeft de hele nacht van hotelbed naar hotelbadkuip gependeld om mijn gloeiende lijf, dat er uitzag als een grote framboos, met koude, natte handdoeken te bedekken die in een paar minuten lauw aanvoelden.

Deze keer bracht de apotheek uitkomst. Cortisonezalf en dito pillen.
Binnen twee uur was de uitslag verdwenen en de jeuk weg.
Alleen de hele volgende dag was ik nogal suf.
Maar goed, ik ben er dus nog en begin welgemutst aan het jaar 2002.
Zonder goede voornemens want, zoals een bekend gezegde luidt: de weg naar de hel is geplaveid met goede voornemens. En aangezien ik niet naar de hel wil, maar juist naar de hemel, laat ik die voornemens dus achterwege.
Hoewel, ik heb eigenlijk geen idee naar welke hemel ik zou willen.

Toen ik nog aan Christendom deed, werd de hemel altijd voorgesteld als iets heel erg etherisch. Veel goud, engelen in dreft-witte jurken, plinkeplonkend op gouden harpen, overal gouden poorten en God zat dan ergens op een, alweer, gouden troon.
Dat heeft me altijd een nogal suffe bedoening geleken, temeer daar die toestand eeuwig zou zijn.
En dat is lang hoor, eeuwig.
Zet maar eens een CD op met harpmuziek.

Over andere hemelen ben ik nooit goed ingelicht. Ik weet wel dat je vroeger "Eeuwige jachtvelden" had, dus dan had je tenminste nog wat te doen, en er schijnen ook hemelen te bestaan waar je, als je je tenminste heldhaftig hebt gedragen, naar hartelust van bil kunt gaan, maar op dat gebied raak je toch ook een keer verzadigd, lijkt me, en wat dan?!

Gek eigenlijk dat we zo weinig van andere godsdiensten afweten.
Al ver voor 11 september 2001, heb ik wel eens gedacht dat het een goed idee zou zijn om het godsdienstonderwijs op scholen verplicht te laten gaan over alle religies die de wereld kent.
Elke maand een andere God onder de loep.
En dan kun je, als je groot bent, zelf kiezen bij welke club je je wilt aansluiten (of niet natuurlijk).
Tenslotte moet je op school een hele hoop zaken over eigen - en andere landen en culturen leren waar je later ook niet veel mee kunt aanvangen.
Het is mij tenminste nog nooit overkomen dat er iemand aan mij vroeg: "Kunt u mij zeggen waar men aardappelmeel en strokarton fabriceert?"
Ik had het antwoord kunnen geven: "Jazeker, in de provincie Groningen", want dat moest ik destijds weten, van de onderwijzer. Evenals welke provincies beschikten over zand- of veengronden en waar men daarentegen juist kleigronden aantrof.
Ook dat Philip de Schone door Bonifatius bij Dokkum is vermoord, is mij nooit van enig nut geweest. Noch dat Johanna van Beieren in Barneveld van een toren is gesprongen, Hugo de Groot in een boekenkist de Rijn afzakte, of dat Jan van Schaffelaar in slot Loevenstein op de bril van Alva ging staan, waardoor de Hoekse en Kabeljauwse twisten uitbraken, bij Goejanverwellesluis.

Dus waarom zou je kinderen dan niet net zogoed wegwijs kunnen maken in alle godsdiensten en hun verschillende opvattingen? Wellicht begrijpen ze dan ooit eens waarom Israël overhoop ligt met de Palestijnen, de Ierse protestanten ruzie hebben met de Ierse katholieken, de Indonesische Moslims en de Indonesische Christenen elkaar uitmoorden, enz.

Een volgende stap zou kunnen zijn: de jaarlijkse Godsverkiezingen.
Zoiets als ze nu doen met de Culturele hoofdstad van Europa!
Elk jaar een andere religie in de schijnwerpers. Met lezingen, exposities, manifestaties, films. Misschien zelfs wel met een reli-hit-parade, zodat je kunt zien welke god in populariteit is gestegen en wie er gezakt is.
En wellicht een tipparade voor nieuwe overtuigingen ("New Age, van niks op nummer één, met stip, Lou de Palingboer definitief verdwenen").
Toch vrees ik dat in die hitparade de eerste plaats voorlopig nog bezet zal blijven worden door Mammon, de god van het geld, met zijn nieuwe drie-eenheid Dollar, Yen en heilige Euro.
Trouwgediend door zijn vertegenwoordigers in alle landen.
Bij ons is dat Sint Zalm, naar wie zelfs een norm is vernoemd. En voor die norm moet heel wat wijken: gezondheid, onderwijs, openbaar vervoer.
Borst stelt haar normen regelmatig bij naar haalbaarheid, Notelenbes dito en het bedrijfsleven vindt het heel gewoon dat de top er nog wat miljoentjes bij ratst.
En alles danst vrolijk rond de gouden euro, het moderne gouden kalf.
Als er één geloof is dat altijd overeind blijft, is het wel het geloof in Mammon.
Weliswaar komt Hij telkens weer in een andere gedaante tot ons, maar wij tuinen er elke keer weer in.

Of Hij zich nu voordoet als beursoptie, of als booming internet business, als kraslot of postcodeloterij, als kettingbrief of spaaroptieregeling, wij belijden keer op keer ons onwrikbare geloof en hopen op een aanzienlijk deel van de beloofde gouden bergen.

Terwijl ik dit schrijf komt de volle maan op, vanachter de echte bergen, aan de overkant van het meer.
Ik heb het al vele malen gezien, dat ontroerende spektakel, en elke keer opnieuw besef ik dat ik een gezegend mens ben.
Op de een of andere manier heeft Mammon het goed met me voor, hoewel ik niet in hem geloof, noch in één van de andere officieel geregistreerde goden.

Op de een of andere manier heeft het leven het goed met me voor; voldoende liefde, voldoende vrienden, voldoende voedsel, voldoende werk, van alles voldoende.
Niet teveel en niet te weinig. Nogmaals, ik voel me gezegend maar ik weet niet door wie of wat. Ik hoop dan ook van harte dat iedereen aan een jaar begint dat het predikaat "voldoende" kan dragen.
En wees voorzichtig met grote garnalen, want afdoende is weer heel wat anders.

Een groet van

Robert Long. ©

volgende column