Zodra mijn tournee is afgelopen en de liggende zaken zijn afgehandeld, spoed ik me naar Italië, waar ik woon. Vaak ben ik dan eerst een paar weken helemaal alleen. Geen radio, nauwelijks TV en met niemand rekening houden.
Er ligt dan altijd een stapel kranten op me te wachten want ik ben geabonneerd op de buitenlandse weekeditie van NRC-Handelsblad.
Heerlijk vind ik dat, al dat oude nieuws, de artikelen, de columns, de ingezonden brieven. De afgelopen maanden trekken in een kalm tempo nog eens voorbij en alles wat ik over het hoofd heb gezien kan ik op mijn gemak alsnog tot me nemen.
Het is bijna komisch om al die hot items in een paar weken nog eens tegen te komen. Maxima géén vriendin, wél een vriendin maar niks aan de hand en uiteindelijk toch de a.s. verloofde van Lex.
Peper beschuldigd, Peper grote bek, Peper niks aan de hand, Peper opeens weg. Waar zou Brammetje uithangen? Horen we ooit nog hoe het verder is gegaan? Maar wat me het meest opviel, was de discussie over euthanasie bij 12 jarigen. Of die nou zelf mochten beslissen of ze dood wilden of niet.
Nee, zeiden de tegenstanders, dat kan niet want 12 jarigen kunnen daar niet over oordelen. Jawel, zeiden de voorstanders, kinderen van die leeftijd kunnen heel goed beoordelen wat ze wel en niet willen. En als ik het goed heb begrepen is de overheid het daarmee eens en krijgen 12 jarigen dus de bevoegdheid om, als ze ernstig ziek zijn, te beslissen of ze verder willen leven of niet.
Nou vind ik het merkwaardige dat in die zelfde kranten al tijden bericht wordt over "seksueel misbruik" en er is bijna wekelijks wel iemand die ontslagen wordt, of opgepakt of gestraft, voor pedofilie. Ik blijf herhalen dat ik tegen elke vorm van ongewenste seksualiteit ben en vóór alles wat wél gewenst wordt. Toch is het kennelijk zo dat kinderen (ik heb het niet over baby's, peuters en kleuters, maar) lâwe zeggen kinderen vanaf 12 jaar blijkbaar niet in staat zijn om te beoordelen of ze tot seksualiteit in staat zijn en of ze dat prettig vinden of niet, en zich wel een oordeel schijnen te kunnen vormen als ze niet verder willen leven. Een eigenaardige redenering.
Een paar keer kwam ik een berichtje tegen in de orde van; Leraar misbruikt jongen vanaf zijn 12e jaar. En pas na 4 jaar krijgt die knul er genoeg van. Ik vind zoiets uiterst merkwaardig. En ik zal ook uitleggen waarom, hoewel het een zéér persoonlijke visie is. Al heel vroeg op de lagere school werd het me duidelijk dat de interesse in seksualiteit bijzonder groot was. In het dorp waar ik op school ging waren we regelmatig doende om onze plassers met elkaar te vergelijken, er werden heimelijk gegevens uitgewisseld over klaarkomen, masturbatie, wie er al sperma produceerde (of dat althans beweerde) en nog veel meer van dergelijke zaken. Ook de spelletjes waren vaak seksueel getint, met als absolute topper "doktertje". Oh, soms werd je wel eens betrapt door ouders of een onderwijzer en dan kreeg je op je donder en je schaamde je rot. Maar verder ging het leven gewoon door.
Je las niet in de krant: "Kinderen misbruiken elkaar", hetgeen ik toch al een paar keer ben tegengekomen, de laatste jaren.
Toen ik rond m'n twaalfde naar de "grote stad" verhuisde, kreeg ik pianoles van een meneer die misschien al wel 50 jaar was. Ik leerde er toonladders en etudes en quatre main. Maar ook hield meneer Hikking soms een hand vrij, om die op mijn knie te leggen. Ik droeg vaak korte broeken tot ver in de herfst. Nou ja, simpel gezegd schoof zijn hand ook wel eens wat hoger en op den duur zelfs zo hoog dat je van intiem contact kunt spreken. En ik speelde gewoon door, want ik vond het speng. Een kruising tussen spannend en eng. Maar blijkbaar was de spanning groter want ik bleef op les komen, ook al vond ik het niet altijd prettig, maar dat kwam vooral omdat meneer Hikking zo heel veel ouder was dan ik. Achteraf zie ik het als een schakel in mijn seksuele ontwikkeling. Op een bepaald moment wilde meneer Hikking dingen waar ik nog lang niet rijp voor was en toen ben ik weggebleven. Maar ik kan niet zeggen dat ik erdoor beschadigd ben of me misbruikt heb gevoeld. Ik heb de stellige overtuiging dat we zo langzamerhand net zo verkrampt en truttig worden, op seksueel gebied, als men dat in Amerika is. En het is nergens voor nodig. Als we accepteren dat de jeugd steeds mondiger wordt, steeds meer geld te besteden heeft en kan beslissen over leven en dood, dan is die jeugd ook best in staat om tegen iemand die iets van hem of haar wil waar hij/zij geen zin in heeft, te zeggen: "Nee, dank je wel ik heb geen belangstelling."
Dat lijkt me een gezondere houding dan meteen moord en brand te gillen en naar het RIAGG te lopen voor morele bijstand. Ik heb het dus niet over aanranding en verkrachting en echt misbruik, maar om van elke mug een olifant te maken is nog veel absurder.
Een vriendin van me is ooit eens een potloodventer tegen gekomen, 's avonds laat. De man toonde ongevraagd zijn forse lid. Mijn vriendin keek er naar en zei: "Mooi. Vat maar geen kou." en is gewoon doorgelopen. Van die mentaliteit zou ik wel wat meer willen merken. We zeuren al veel te veel.
Tot later. En vat geen kou.

Robert Long. ©

volgende column