Het is allemaal weer begonnen. Na de relatieve rust van Italië, waar ik in een aanmerkelijk lagere versnelling opereer dan hier (soms zelfs alleen maar in de parkeerstand) valt de hectiek altijd weer even rauw op mijn dak.
Daar, tegen de berg waar ik woon, gebruik ik mijn tijd vooral voor het lezen van boeken, die al een tijdje liggen te wachten, af en toe wat schrijven, wat musiceren, soms een beetje tuinieren en vooral tot rust komen.
Hier, nog geen twee dagen na aankomst, is alles meteen al weer in full swing; snel even de nodige boodschappen doen, dit en dat regelen, faxen, telefoneren, voorbereiden voor het nieuwe seizoen, nog meer regelen, in en uit de auto, naar Amsterdam, naar Antwerpen, naar… En alles in mijn hersens en in mijn lijf verzet zich ertegen. Alles in en aan me roept a.h.w. man, doe toch kalm! Loop niet zo te rennen! We waren juist zo relaxed bezig en nou begin je weer.
Toevallig was ik in Carré, voor een afspraak en 's avonds trad daar "Björn Again"op, een groep muzikanten en 2 zangeressen die ABBA nadoen. "Wil je dat zien?" vroeg iemand van Carré, "dan regel ik kaartjes voor je". Nou dat wou ik wel eens zien, als ik er toch was. Een verbijsterend schouwspel, vond ik het. Alles was fake! Het publiek kwam al in topstemming binnen, de hele zaal spéélde dat ze naar ABBA ging kijken. ABBA heeft prima nummers gemaakt en die werden allemaal vakkundig nagespeeld door de mensen op het podium die spéélden dat ze ABBA waren, compleet met de ABBA bewegingen van de videoclips. Kortom het publiek en de nep ABBA's hielden de hele avond iets vol dat niet waar was. En opeens drong het weer eens tot me door dat ons deel van de wereld zich blind verveelt.
Grote groepen mensen hollen van het ene evenement naar het andere feest, van het ene skiweekend naar de andere barbecue party, van het ene festival naar de andere uitmarkt. Het maakt niet uit wát, als er maar iets gebeurt. En ergens in die keten van vervelingverdrijvers (langzamerhand een enorme industrie) speel ik mijn rolletje ook. Ik ben een schakeltje in die gigantische ketting van de vervelingsbussiness.
Nog geen week terug in het Noorden en ik had al een radio interview achter de rug (en als ik gewild had ook iets soort gelijks op tv, in De Plantage, maar ik krijg altijd acute voetschimmel van Hanneke Groenteman, dus dat heb ik afgehouden).
Ik ben betrokken bij drie verschillende theaterproducties voor het komende seizoen en dan moet ik volgende maand ook mijn nieuwe CD nog promoten. En dat allemaal om jullie van de verveling te redden.
Wat een prachtige taak heeft het lot mij toe bedeeld.
En echt: ik verveel me geen moment.
Tot later,

Robert Long. ©

terug