In 1969 manifesteerde Wim zich als producer-regisseur van zijn musical 'De kleine Parade' naar het boek van Henriette van Eyk.
Al tijdens het werken met Ina 's avonds, werd overdag het plan geboren voor een nieuwe onderneming, waarin Philips via de nv Ensemble Wim Sonneveld in zou participeren: een nieuwe Nederlandse musical. My fair lady was een succes geweest, evenals Heerlijk duurt het langst, maar andere vertaalde musicals waren geflopt. Eind 1968 had Paul Kijzer, medefirmand NdlM, zelfs ijlings het land verlaten toen De man van Le Mancha een verliespost dreigde te worden.
De keus viel op De Kleine Parade, een bestseller uit 1932, waarin het betere milieu zich op neerbuigende wijze onderhield met het lage personeel. Sonneveld en Wiegersma ontwierpen een indeling in 23 scènes.

De muziek kwam op naam van Sonneveld en werden uitgewerkt door Ruud Bos die inmiddels de plaats van Harry Bannink had ingenomen. Want nu deze laatste kon leven van de royalties van bijv. Heerlijk had hij ontslag genomen bij Sonneveld.
Bos: "Hij had strak omlijnde ideeën over de melodietjes. Op de band had hij ze gezongen, geneuriet of gefloten, met een kop en een staart en een genre-aanduiding. Ik werkte dat uit en sta bij de Buma dus als arrangeur te boek. Ik heb er geen enkele moeite mee Wim als de componist van die liedjes te beschouwen, de ideeën waren van hem."

De schrijfster zelf, inmiddels 72 jaar, maakte de dialogen.

Sonneveld was naast componist ook nog producent en regisseur van de voorstelling die ¦ 875.000,- zou kosten. Hij stelde daarbij een bijzondere garantie voor de schouwburgdirecteuren: als De Kleine Parade geen succes werd, zou Sonneveld zelf in de voorstelling gaan spelen en reken maar dat het publiek dan zou komen kijken.
Volgens een andere versie zou Sonneveld dan met een one-man-show komen.
Mede namens de impresario's Willy Hofman, Piet Meerburg, John de Crane en René Sleeswijk wenddy hij zich tot minister Klompé van CRM om een produktiefonds voor amusementstheater te bepleiten.
Wim: Vooral dit jaar is het allemaal erg duur geworden, ook door die BTW, heet het geloof ik, het is onmogelijk om nog met grote produkties te komen.
Het pleidooi bleef onbeantwoord.

De rolbezetting was in een vroeg stadium al rond zodat de teksten zoveel mogelijk op ieders lijf geschreven kon worden, net als in de cabarettijd. Leen Jongewaard en Margriet de Groot werden de sterren van de voorstelling. Margriet moest de freule spelen, zij kende Wim uit My Fair Lady, net als Georgette Rejewsky, die haar moeder speelde.

Jongewaard speelde een dubbelrol als de oude Hein, zilverman, en de jongere zakenman Tom Ankerblom. Later zou hij vertellen dat hij niet erg gelukkig was met deze partij. In de populaire tvserie Ja zuster Nee zuster had hij ook al zo'n dubbelrol gespeeld. Maar uit eerbied voor de grote Sonneveld durfde hij geen 'nee' te zeggen.
Jongewaard: "Het was de grote Sonneveld die me belde, de man die ik mijn leven lang had bewonderd. Maar ik weet nog goed dat ik de telefoon neerlegde en begon te huilen omdat ik geen nee had durven zeggen. Ik had het nooit moeten doen, het was gewoon een herhaling van de opa-rol, en de voorstelling was niet goed. Er stonden mensen in van onvoldoende niveau."
De voorstelling leverde hem wel een grote hit en meezinger op met het nummer: Lieve heer, doe mij een lol.
Naast deze bekende namen waren ook nog onder anderen: Elly Weller, Cor van den Brink, Marjan Berk, John Koch, Karin Larsen en Joost Prinsen van de partij. Kleine rollen waren er voor Corrie van Gorp en Barrie Stevens.

Overdag repeteerde Wim met de acteurs.
Margriet: Zijn grote kwaliteit is dat hij de mensen zo op hun gemak stelt. Hij laat je zoveel zelf doen, corrigeert en schaaft bij, maar je hebt het gevoel niet opgejaagd te worden.
Ruud Bos: Hij was niet de regisseur die van tevoren al een hele conceptie in z'n hoofd had. Hij liet veel uit de acteurs zelf komen. Door z'n routine en z'n handigheid was hij vaak in staat ter plekke iets heel adequaats te verzinnen als ze er niet meer uitkwamen. En verder leunde hij in hevige mate op Lionel Blair, de Engelse choreograaf die was ingehuurd."
Zijn zin voor perfectie uitte zich onder meer in de eis dat alle heren hun kapsels zouden aanpassen aan de stijl van de jaren dertig- een in Nederland ongebruikelijk verlangen in de tijd dat lang haar modieus was. Zelf Henriette van Eyk had enige sympathie voor de jongens met 'echt leuk lang haar' die tegen hun zin naar de kapper werden gestuurd. "Maar tja, Wim beslist, hij is de vakman, die ik steeds meer ga bewonderen. Ik vind die man onbeschrijflijk knap."
Voor de generale repetitie die in Hoogeveen plaats vond, ging Sonneveld zelf de straat op om publiek uit te nodigen de verrichtingen van de acteurs gade te slaan. De gasten waren zo enthousiast dat ze in de pauze met de pet rondgingen om de spelers na afloop wijn en bloemen aan te kunnen bieden. (Hilde Scholten, Musicals in Nederland)

De musical was gesitueerd in 1933 en nam het standsverschil tussen de hogere en de lagere klasse nogal op de hak. We volgen het wel en wee van de dienstbodes en de adellijke familie en de verhouding die de gegoede Therese, als weddenschap is aangegaan met de eenvoudige zakenman Ankerblom. Tegen het einde van de voorstelling staan heel wat waarden op de helling.

In het programmaboekje stond: