"Doekjes voor het bloeden"
VAN FRISO WIEGERSMA
Ons Kareltje is dood, nou istie in de hemel
We moeten maar vertrouwen hebben in de goede god
Dat zijn zo van die woorden die ik als kind nog hoorde
Al komen ze vandaag de dag steeds minder vaak aan bod
Het was de vaste troost bij alle sterfgevallen
De dominee en de pastoor die zeiden allebei:
Het slijk van deze aarde heeft bitter weinig waarde
Je kind is nou een engeltje, bij god, dus wees maar blij
Met engelen speel je niet, je legt ze niet te slapen
Ze hollen niet door 't huis heen en ze klimmen niet op schoot
Zo'n engel is alleen maar een doekje voor het bloeden
Je kind dat krijg je niet weerom, je kind is domweg dood
Jojanneke, ze stierf, haar vriend bleef eenzaam achter
Maar vond voor zijn verdriet toch ook een uitweg op den duur
Hij zei: ik moet aanvaarden, ze hoort nu bij de aarde
Ze is nu opgenomen in de kringloop der natuur
Hij kocht een rozenstruik met donkerrode rozen
Die plantte hij met aandacht en met liefde op haar graf
En toen die roos ging groeien en weelderig ging bloeien
Wist hij: dat kwam van haar, dat was een teken dat ze gaf
Met rozen lach je niet, ze delen niet je zorgen
Ze geven je geen liefde en zijn niet je bedgenoot
Die rozen zijn alleen maar een doekje voor het bloeden
Je liefste krijg je niet weerom, je liefste die is dood
De kunstenaar is dood, zijn vrienden aan de groeve
Die zeggen: hij is weg, maar in zijn werken leeft hij voort
Jan heeft z'n jonge leven voor 't vaderland gegeven
En krijgt posthuum een lintje; een heldhaftig slotaccoord
Zo gaan we alsmaar door met nieuwe variaties
Rondom het thema dood, en o we worden nimmer moe
De feiten te verdraaien, de bangheid te verfraaien
Voor juist dit domme feit, die grote waarheid als een koe
Want doden zijn we kwijt, ze zijn ons afgenomen
Maar toch, we willen er niet aan, niet zonder slag of stoot
Dus blijven we maar grijpen naar doekjes voor het bloeden
Ze helpen niet, de mens verliest
Toch blijven we maar grijpen naar doekjes voor het bloeden
Ze helpen niet, de mens verliest en altijd wint de dood
Terug naar Wim Sonneveld en Friso Wiegersma