De televisieshows van Wim Sonneveld

 (juni 06)

Terwijl Sonneveld overdag bezig was met My fair lady wilde hij overdag graag iets te ondernemen met dezelfde mensen. Vervolgens dacht hij aan een televisiehow. Hij stapte naar Thijs Chanowski, een tv-regisseur die net weg was bij de Avro. Tijdens een zomervakantie bij zijn ouders besloot deze even langs het huis van Wim te rijden. Hij herinnert zich niet meer hoe hij met Sonneveld in contact was gekomen. "Er was een klein groepje artistieke mensen, een typisch Amsterdams kringetje dat vreselijk veel plezier met elkaar had en daar hoorde Sonneveld overduidelijk bij."
Sonneveld zei dat hij zo'n cabaretprogramma wel eens voor de tv zou willen doen en of Chanowski het wilde produceren en aan een omroep naar keuze aanbieden.

Thijs: "Hij had zelf geen voorkeur, ik kon doen wat ik wilde. Allereerst ben ik toen naar de Avro gegaan, daar werd ik met wantrouwen ontvangen. Ze hadden het idee dat ik al bij alle anderen omroepen was geweest en dat niemand een show van Sonneveld wilde hebben. Ze zeiden dat ze er nog eens over moesten denken en hebben toen achter mijn rug om rechtstreeks contact met Wim opgenomen. Maar die zei dus: nee, we hebben afgesproken dat het via Thijs gaat.
Daarop ging Thijs naar de KRO, waar hij een paar mensen kende en daar riepen ze meteen: goh, wat leuk. Tien minuten later was het beklonken.
In de jaren vijftig had Sonneveld contact met de KRO gehad, maar, aldus had Sonneveld aan Wim Ibo verteld, men had er geen behoefte aan een artiest van wie het gerucht ging dat hij homoseksueel was.

In de zomer van 1962, in Frankrijk, werden de eerste plannen gesmeed voor de show die 'Doe es wat, meneer Sonneveld' zou heten. Huub Janssen speelde als tekstschrijver een voorname rol. Voor de regie werd Jason Lindsey benaderd.

Doe eens wat meneer Sonneveld

Muziek: Jan Blok, de Vries en Sonneveld
Tekst: Sonneveld, Jean Senn, Annie M.G. Schmidt, Guus Vleugel en Michel van der Plas
Medewerkers: Georgette Rejevski, Jasperina de Jong en Gerard Heystee
Ballet: Lydeke Hendriks, Rinnette de Lang, Ruth Meyer, Erika Niemeyer, Anita Radier, Sylvia Schoonenberg, Marga Valkonet, Ans van Vliet.
Koor: Anke Brokstra, Coby v.d. Linden, Louise Maerten, Netty Polak, Jenny Veeninga, Marco Bakker, Willem Brens, Joop Hessenhouwer, Alfred Lukassen en Gerard van der Wal.
Kostuums: Friso Wiegersma (dus niet de decors)

De meeste scènes waren afkomstig uit eerdere cabaretprogramma's, de meeste liedjes waren nieuw. 'Een zwoele nacht in Krimpen aan de IJssel', bijvoorbeeld dat een vertaling was van 'Un clair de lune à Maubeuge'.
De show werd uitgezonden op 5 december 1962, vijf dagen na de allerlaatste voorstelling van My fair lady. Het succes was dermate groot dat er werd besloten tot een herhaling in de ouderjaarsnacht. Terwijl half nederland ervan sprak, zat Sonneveld in Frankrijk.
"Toen de uitzending op de band stond, was hij aan het einde van zijn krachten," meldt het Alg. Handelsblad, "Hij reed in de witte Peugeot naar Roquefort en blies daar uit en hoorde alleen van toevallige bezoekers uit Holland en uit de kranten van het succes.

De meeste aandacht ging naar Catootje, het oude straatliedje dat Sonneveld in 1954 al in het theater had gebracht. Omdat vooral met Philips een plaatopname overeen was gekomen, kon het nummer onmiddellijk in de handel worden gebracht. Binnen enkele weken stond het op de eerste plaats in de Nederlandse hitparade. De acht mensen uit My fair lady gerecruteerde vertolkers stelden met spijt vast dat ze zich ten onrecht akkoord hadden verklaard met een honorarium van 25 gulden per persoon. Jenny Veeninga, een van de acht, deed nog even een poging er via de krant een schandaal van te maken. Tevergeefs, het contract liet geen ruimte voor extra honorering nu het lied zo'n onverwachtse bestseller was geworden.

Rudi Carrell, die een eerdere geringschattende opmerking van Sonneveld aan zijn adres nog niet vergeten was, zei: Ik krijg er de pest in als ze die show zo ophemelen want hij heeft alleen maar wat oude koek gebracht en daar zes weken op gerepeteerd met een dure buitenlandse kracht.

In mei 1963 volgden de tweede show Blijf in Holland.

Teksten van Wim Sonneveld, Friso Wiegersma en Jean Senn.
Medewerkers: Jan Blaser, Jasperina de Jong, Georgette Rejewski en Frieda de Cock.
Koor: Didi Kok, Thea van de Steen, Netty Polak, Jenny Veeninga, Jaap de Vries, Hero Muller, Marco Bakker, John van Heumen en Hans Maerten. 

Het programma evenaarde niet het succes van zijn voorganger.
"De verwachtingen waren natuurlijk hoog gespannen en Wim had geen typische tv-mentaliteit, zoals Carrell, zei Chanowski, "Hij had niet het talent om in een hoog tempo een show in elkaar te zetten. Het was te kort op elkaar, het was in elkaar geflanst.

Buiten de publiciteit was nog een botsing met de KRO. Een van de scènes betrof een sketch waarin Sonneveld. een onbeschofte ober speelde. Jaren eerder had hij in die rol een jurk gedragen. De KRO vaardigde echter een verbod op travestie af, hij mocht niet als vrouw verschijnen.
Een ingreep in een andere scène werd genegeerd, zodat de KRO later afkeurend sprak over die scène 'met een bed en acteurs in pyjama'.

Het Parool vond de show een teleurstelling, en sommige scènes gewoon slecht, zoals de weerzinwekkende scène met de nerveuze ober en een omslachtige bed-scène. De charmante kolder met Jasperina de Jong (in de allereerste tekst van Friso Wiegersma voor Sonneveld) maakte het maar een klein beetje goed.

 

Terug naar Wim Sonneveld en Friso Wiegersma