Interview uit 2000 (uit de wijkkrant)
Willem Nijholt: ik ga hier nooit meer weg.
Hij is vooral bekend als acteur en vierde triomfen in musicals, maar op het Prinseneiland, waar hij deze zomer al vierentwintig jaar woont, voelt Willem Nijholt zich in de allereerste plaats gewoon een buurtbewoner. "Ja het is ongelooflijk, zolang alweer. Ben en ik kenden elkaar toen al een tijdje en we vonden onze relatie hecht genoeg om samen te gaan wonen. Ik had al zo'n beetje overal in Amsterdam gewoond, maar kende dit deel van de binnenstad helemaal niet. Toen we de eerste keer hier op het eiland gingen kijken, vielen we meteen voor de rust en het dorpse van de omgeving; en dat midden in Amsterdam! Ons appartement behoorde tot één van de eerste verbouwde pakhuizen op het eiland, voor de rest was het hier eigenlijk maar een zootje. De meeste pakhuizen waren gekraakt, er waren een paar drugspanden en er werd behoorlijk gedeald. Vrienden en familie vroegen zich af hoe we het in ons hoofd haalden om in die gribus te gaan wonen, maar wij zagen alleen ons mooie ruime huis en het fraaie uitzicht.
Toch hebben we elkaar in die eerste jaren wel eens aangekeken van 'hebben we het nou wel goed gedaan', want vlak nadat wij hier introkken begonnen ze overal om ons heen met restaureren en verbouwen. Veel krakers van toen kochten hun etage en gingen aan de slag. Het getimmer en gezaag ging dag in dag uit door en we zaten constant in de herrie. Maar goed, dat is nu allemaal achter de rug. Zo af en toe gaat er wel weer eens iemand verbouwen, maar dat hou je toch, als je daar niet tegen kan, moet je in een hutje op de hei gaan zitten. Wat ik hier zo aardig vind is dat de oorspronkelijke bewoners en de nieuwkomers het over het algemeen prima met elkaar kunnen vinden en ik hou van de sociale controle, die hier nooit vervelend of beklemmend is. Als ik een weekje weg ben geweest, dan vraagt mijn overbuurvrouw of ik op vakantie was, want ze heeft mij gemist en dat is toch een prettig gevoel. Er hangt een specifiek sfeertje in deze buurt en dat heeft volgens mij zeker te maken met het grote aantal kunstenaars dat hier woont, dat merk je helemaal met de jaarlijkse kunstroute. En dan al die kleine scheepswerfjes, het is toch uniek dat dat nog bestaat in een stad.
Zoete broodjes.
Wat is het overigens jammer van die lelijke loodsen bij de Sloterdijkbrug; in plaats dat ze de originele loodsen opknappen, zetten ze daar van die afschuwelijke dingen neer en dan in dié kleur. Het is gewoon barbarij, zonder enig gevoel voor de historie en de cultuur van dit eiland. Waar ik me ook aan kan ergeren is de hondenpoep overal en dat komt doordat mensen, vaak niet eens uit de buurt, zo graag een wandelingetje over de eilanden maken. Dan denk ik, neem een plastic zakje mee, wandel lekker met je hondje, maar ruim die troep op. Ik loop hier zelf ook graag rond en doe bijna iedere dag boodschappen op de Haarlemmerdijk. Kijk maar op tafel, daar staan weer van die heerlijke zoetigheden van de internationale bakkerij. Ik neem me iedere keer voor om alleen maar brood te gaan halen, maar als ik dan in die vitrine kijk, ben ik weer helemaal verkocht. Wij boffen wel in deze buurt, neem nou zo'n zaak als Ensink, volgens mij het kleinste winkeltje van Amsterdam en het staat er altijd vol met klanten. Geen wonder, want alles wat ze verkopen is even lekker en die mensen zijn zooo aardig. Je zult mij niet gauw in de supermarkt zien, dat is meer Ben zijn afdeling, ik kom het liefst in de kleine winkeltjes.
Deze buurt is echt ons thuis geworden en we hebben absoluut niet de behoefte om hier weg te gaan, ja af en toe naar ons huisje in Frankrijk. Als Ben volgend jaar gepensioneerd wordt, zullen we dat zeker vaker gaan doen. Eigenlijk zou ik met mijn achtenzestig jaar ook allang met pensioen moeten, maar ja, ik hou zo ontzettend veel van mijn vak. Ik ben wel aan het afbouwen, want het valt me steeds zwaarder. Niet op het toneel zelf hoor, vooral niet als je met van die fantastische actrices als Anne Wil Blankers en Pleunie Touw speelt, zoals nu in het stuk 'Lied in de schemering', maar het reizen naar al die theaters in het land, dat maakt het zwaar. Weet je, ik heb een fantastische carrière gehad en met vele groten gewerkt zoals Wim Sonneveld, Ank van der Moer en Connie Stuart, maar het is nu echt tijd om een stapje terug te doen. Onlangs speelde ik een kleine rol in de film Pietje Bel, dat vond ik erg leuk en ik hoop in ieder geval zulke dingen te kunnen blijven doen".
Uit het Parool
Gombong
''Daar ben ik geboren, in Indonesië, en daar heb ik tot ongeveer mijn derde geleefdHet is een klein garnizoensplaatsje, met een opleidingscentrum. Mijn vader was onderofficier-instructeur, hij heeft veel Indonesiërs opgeleid voor 's konings wapenrok. Hij heeft altijd gezegd dat dat de trouwste onderdanen van koningin Wilhelmina waren. Hij heeft het er erg moeilijk mee gehad dat hij na de oorlog terug moest en tegen zijn eigen mensen moest vechten.''
De Stunt
''Daar is mijn musicalcarrière een beetje mee begonnen. Een hoofdrol naast Jasperina de Jong. Ik vond het een hele eer dat ik werd gevraagd. Het was een prachtrol: een nicht als een páárd. Gebaseerd op de kapper Mario, die op de Prinsengracht z'n kapsalon had en bij z'n dure clientèle uit Zuid wel eens een klontje lsd in de thee deed. Dus die vrouwen stonden met hun rollers in te freaken.''
Wim Sonneveld
''De musical van Jos Brink over Sonneveld heb ik niet gezien, nee. Ik wil mijn herinneringen aan die man niet laten bevlekken.''
Annie M.G. Schmidt
''Een heel leuke vrouw. Vooral omdat ze ook een heel onaardige kant had. Ze vroeg mij of ik het erg vond om een flikker te spelen, in Foxtrot. Ik zei dat ik dat best wilde, als ik er een mens van kon maken. Toen kwam ze met dat lied Sorry dat ik besta, en heb ik meteen ja gezegd. Ik ben er heel trots op dat zij, en Harry Bannink niet te vergeten, dat die twee briljante mensen nummers voor mij schreven.''
Hillary Clinton
''Dát is een leuk wijf! Ik heb de eer gehad uitgenodigd te worden voor een lunch met haar, toen ze hier in Amsterdam was. Op een rondvaartboot. Mevrouw Kok had mij uitgenodigd, want Wim en Rita Kok zitten veel in het theater. Ik vond haar speech, die ze uit het hoofd deed, fantastisch. Ik vroeg haar of ze een opleiding voor spreken in het openbaar had gevolgd. Ze zei: 'Not when I do it live, but on camera, yes.' Dus ik zei: 'Aha, because the camera never lies.' Toen was ze even stil, keek me aan, en zei: 'And we do, don't we?' Dat vond ik heel scherp. Het is een erg leuk mens. Met te dikke benen.''
Kip Mexicana met hasj
''Hahaha! Er was een damesblad, dat mij vroeg om een recept. In die tijd, in de jaren zeventig, had ik een relatie met een Uruguayaan, die als hij 's morgens wakker werd, zei: 'Fuck, I think I'm gonna make a joint.' En wat hij ook kookte, er ging altijd een snufje hasj doorheen. Dus ik dacht: laat ik nou eens niet lullig zijn, en laat deze kindervriend, deze leuke spring-in-'t-veld, dat damesblad eens zo'n recept geven. Ik heb er helemaal geen kwade reacties op gehad, terwijl ik die wel had verwacht. Kennelijk werd het in de geest van die tijd geaccepteerd.''
''Het is echt wel lekker. Eigenlijk is die hasj helemaal niet eens nodig. Je moet pittige kip maken, met een bittere chocoladesaus, met sesamzaad, van alles zit erin. Yvonne Keuls vroeg mij later om een recept voor haar kookboek. Ik zei dat ik geen kok was, geen recepten had, maar wel heel goed Mexicaanse kip met hasj kon maken. Vond ze enig.''
Paul Huf
''Ben ik nooit door gefotografeerd. Ik heb mij nooit in die contreien bewogen. Je moest een beetje bij de jet set horen. Hij was een fotograaf die godzijdank de glamour van het vak durfde te laten zien. Een aardige man, met schwung. Er werd veel gepraat over zijn ijdelheid, maar die heeft ieder mens. Hij heeft het bloed van zijn vader, de oude Paul Huf, die was écht ijdel. Als die in een taxi stapte, zo gaat het verhaal, en er werd gezegd: 'Waar gaan we heen, meneer?' dan zei hij: 'Naar húis, natuurlijk.' Hahaha.''
De euro
''Gek word ik ervan! Ik dacht dat het makkelijk was, maar het is vooral met teruggeven vreselijk wennen. En ik vind het jammer. Geld hoort bij de cultuur van een land. Ik vond het best leuk in Italië ineens in miljoenen te moeten denken. Nee, ik vind het maar een gedoe.''
Máxima
''Een hartstikke leuk wijf, denk ik. Jammer dat ze zo'n bevlekt verleden heeft, haar ouders tenminste. Ik ga het niet volgen, nee, die dag. Ik zal wel een voorstelling hebben. Ik heb me indertijd ontzettend geërgerd aan het anarchisme bij het huwelijk van Claus en Beatrix. Die man bleek later heel erg oké te zijn. Waarom moest dat nou worden verstoord? Ik ben bang dat dat nu weer gaat gebeuren.''
Henny Huisman
''Een lieve man. Ik begrijp waarom hij zo'n held voor de mensen is: hij neemt zijn werk serieus en is ontzettend aardig. Echt een lieve jongen.''
TERUG naar Biografie Willem Nijholt