Wim Sonneveld - varia

 

Hier wil ik graag verhalen plaatsen over Wim Sonneveld. Dus heeft u zelf nog herinneringen aan deze man, woonde uw oma bij hem in de straat of heeft u iets bijzonders van hem gevonden? Staat er iets nieuws op internet? Laat het me weten!

Mijn vader is een tijdje taxi-chauffeur geweest in Amsterdam, bij een firma genaamd Zuid-Frisia. Heel vaak had hij bekenden uit de artiestenwereld op de achterbank. Op 13 augustus was mijn verjaardag en net op die dag in het jaar 1965, ik werd toen vijf, had mijn vader Sonneveld op de achterbank. Die twee raakten aan de praat en het einde van het liedje was dat Sonneveld het in zijn hoofd haalde om die avond langs te komen bij ons in de Jacob van Lennepstraat. Ik mag dus met een zekere mate van trots stellen dat de grote Wim Sonneveld op mijn vijfde verjaardag is geweest. Het was maar kort, iets van drie kwartier of zo en op dat moment maakte het ook niet zo'n indruk. Totdat mijn vader later dat jaar het singletje in huis haalt van "Nikkelen Nelis/Ome Thijs". "Hé", zei ik toen, "dat is ome Wim!" (ik noemde als kind iedereen oom) Later in 1966 kwam hij op de televisie en toen stak ik mijn trots niet onder stoelen of banken. Juist daarom heeft zijn overlijden een enorme inpact gehad op mij. Mijn moeder was enkele maanden daarvoor overleden en de muziek van o.a. Wim Sonneveld heeft mij veel troost gebracht. Sonneveld heeft vanuit Zuid-Frankrijk nog een briefje naar mijn vader gestuurd n.a.v. het overlijden van mijn moeder. (R. Boll)

 Ik heb al ruim 30 jaar een brief van Sonneveld in mijn bezit. In de tijd dat de brief werd geschreven, werkte ik als werkstudent op de octrooi-afdeling van Hunter Douglas. Natuurlijk ging de brief, met originele handtekening van Wim Sonneveld heel de afdeling over. Toen de brief na een poosje was afgedaan en het archief in ging, mocht ik de brief hebben. Er ging een kopie het archief in. Natuurlijk heb ik de brief steeds goed bewaard als een kostbaar relikwie.

N. Hamerslag

Ad van der Gein van Het Cocktail Trio schreef "Mooi Amsterdam" welke Wim Sonneveld en Willy Alberti zongen op het Grand Gala du Disc in 1968. De plaat kwam echter niet in de Top 40.

De samenwerking met Ad van der Gein zorgde ervoor dat ook Sonneveld het 15-jarig jubileum van Het Cocktail Trio in dat jaar niet vergat. Zie het volgende telegram

"En wist jij. Mark, dat 'Aan de Amsterdamse grachten' eerst is aangeboden aan Het Cocktail Trio, daarna door Johnny Kraaykamp op de plaat is gezet en pas daarna door Sonneveld? Ik kwam het als biograaf van Het Cocktail Trio tegen."
Eric van den Berg, voormalige site over het Cocktail trio

Gevonden op internet:

Vlak na de dood van Sonneveld op 8 maart 1974 werd het alom bekende lied "Het Dorp" op single uitgebracht en bereikte de top 40. Zo verkreeg Wim Sonneveld als één van de weinige Nederlandse artiesten postuum nog een hit. Toen nam het gerucht toe dat dit prachtige lied wel eens over Pijnacker kon gaan. Tot op de dag van vandaag leeft deze gedachte bij vele dorpsgenoten.

Hoewel veel telgen van het geslacht Sonneveld werkzaam waren in de agrarische sector koos Gerrit aanvankelijk voor het vak timmerman. Hij verhuisde naar Utrecht en begon daar een kruidenierswinkel. Wims moeder was de uit Bergschenhoek afkomstige Geertruida van den Berg, die op 38-jarige leeftijd na een lang ziekbed stierf. Wim was toen 5 jaar oud en Leen, de nu 90 jarige oudere broer van Wim, vertelde aan deze redacteur hierover: "Mijn vader is nooit hertrouwd daarna. De twee oudsten in het gezin waren mijn twee zussen, die de taken overnamen. De één hielp in het huishouden en de ander in de winkel. De oudste is nu 96 jaar. In de vakanties werden wij vaak ondergebracht bij familie, o.a. in Pijnacker." Wim Sonneveld is dus in Utrecht geboren.

Zoals al geschreven woonde Wims opa in Pijnacker en later zijn oom Joh. aan de Noordweg 71. Ook een andere broer van zijn vader was ons dorp trouw gebleven: Henk Sonneveld, aanvankelijk groenteman en later drogist op de Westlaan. Dit was voor de oorlog de enige drogist in Pijnacker; de zaak is overgenomen door Janus Welbie. Waar Henk geen kinderen naliet, zorgde Joh. Sonneveld voor drie kinderen: Leendert, Arie en Cor.

Van de site over Ramses::

Ik heb Ingrid Valerius eens geschilderd, een paar jaar geleden. Ze werkte toen bij Wim Sonneveld en had een geblondeerd rattehoofdje. Het schilderij werd een kwajongensachtig meisje in een nachtelijke straat, waar sneeuwklokjes groeiden.

Zo was ze ongeveer, toen ze bij Wim Sonneveld werkte, zestien jaar. (...)
Ze had talent, dat was duidelijk, maar naast een zekere dans techniek, die ze had opgedaan door links en rechts te trainen, waren het vooral haar zuiverheid en een ontwapenende, uitdagende charme, waarmee ze het publiek voor zich innam. Maar toen ze nog bij Sonneveld werkte, was ze nog zo jong en ongedisciplineerd en had zulke slechte manieren, dat ze uit het programma werd gezet. (...)

Een wijze vriend hitste haar op om naar aanleiding van een voorval een proces tegen Wim Sonneveld te beginnen en dat is nogal geruchtmakend geweest; alle kranten hebben er vol van gestaan. Het proces had iets heel geks en het pleit, voor allebei, dat ze heel gauw erna weer de beste vrienden zijn geworden.

 

Ik heb nog een krantenknipsel waarin zijn naam staat.
Het gaat om een theaterstuk genaamd Tarzan de Derde.
Ik ga ervan uit dat dit opgevoerd werd omdat de Tarzan films van Weissmuller destijds verboden waren.

R.de Laat

Mijn grote liefde voor Wim Sonneveld ontstond toen hij de show deed met Marijke Merckens: "Een avond met Wim Sonneveld". Mijn man en ik hebben die show gezien en wij waren heel erg onder de indruk hiervan. Wims dood was een enorme klap voor me, alsof er een familielid was overleden.

Ik heb Huub Janssen een brief geschreven, toen Sonneveld overleed waarin ik schreef hoe erg ik het vond dat Wim dood was, dat ik al jarenlang een fan van Wim was en waarin ik vroeg of ik het huis in Vence eens mocht zien omdat ik veronderstelde dat het spoedig verkocht zou gaan worden. Ik denk dat hij het een aardige brief vond, want hij nodigde ons uit om naar Vence te komen. Op het moment dat we reisvaardig waren, liet hij verstek gaan. Wij zijn toen ontvangen door Paul Diekstra en Friso Wiegersma. Met een oude auto en twee kleine kinderen zijn we toen naar Vence gereden. Paul Diekstra heeft ons het huis laten zien en met Friso Wiegersma hebben we een ontmoeting gehad op een terras en hebben we over Wim Sonneveld gepraat. Volgens mij was dat hetzelfde terras dat in de documentaire "9.000 keer" in beeld komt. Ook dezelfde serveerster zag ik in die film die ons toen ook bediend heeft. Wim overleed in maart, wij gingen in de grote vakantie er naar toe, in juli of augustus was het (1974). Friso was nog behoorlijk van streek en ik vond het prettig om met hem te kunnen praten.

We kregen toestemming van Friso om in en rondom het huis "Casamata" te fotograferen. En op de heenweg hebben we foto's gemaakt van Wims eerste huis in Roquefort les Pins: "La Bergerie de Notre Dame".

We hebben veel dia's gemaakt van Casamata en keerden later heel voldaan naar huis. Na zijn overlijden zijn we begonnen met alles te verzamelen over Sonneveld.

Annemarie Hering sept 07

*

Tekeningen gemaakt door de echtgenoot van Annemarie.

 

Naar WIM SONNEVELD

Naar de beginpagina