Recensies van Telkens weer het dorp

webmaster tools

CHARMANTE ODE AAN FRISO WIEGERSMA

door Peter Liefhebber.

Zangers en spelers krijgen bijna altijd applaus, schrijvers valt dat genoegen zelden ten deel. Friso Wiegersma, oude rot als liedjesdichter, heeft er nu ruim zijn deel van gekregen bij de premiere van een hommage aan zijn adres: al voor aanvang werd Wiegersma bij het binnenkomen van de zaal, enthousiast toegeklapt.

Dat was nog maar een flauwe afspiegeling van de ovaties die hem toevielen toen hij op het podium werd gehaald na afloop van Telkens weer het dorp, zoals de hoogwaardige potpourri is gedoopt. Terechte waardering, want zo'n programma met uitsluitend Wiegersma-nummers benadrukt nog eens zijn intelligente veelzijdigheid en taalgevoeligheid. Plus de langer dan gemiddelde houdbaarheid van z'n liedjes. Want het mag inderdaad Het Dorp zijn dat Telkens Weer voorbij komt, de erelijst van Wiegersma is heel wat langer.

Jenny Arean, Tony Neef, Joke de Kruijff en Marnix Kappers hadden ze bij wijze van spreken voor het oprapen. De vrucht van hun arbeid is allersmakelijkst en levert een gevarieerd, ontspannend en charmant theateravondje op, waarbij elk van de vier ruim aan zijn/haar trekken komt.

ONFEILBAAR GEVOEL

Het zal geen verrassing zijn dat Jenny Arean zich met dit materiaal in har vingers van haar beste kant laat zien. Met die uit miljoenen herkenbare stem, haar humor en haar onfeilbare gevoel voor wat theatraal werkt, reikt ze naar de top met haar interpretaties van De zomer van 1910, Nikkelen Nelis en het minder bekende, maar geestige Wat jammer nou.

Dat Tony Neef veel kan, is eigenlijk geen nieuws maar toch verrast hij nog. In Josefien bijvoorbeeld, zo'n nummer dat zo aan de persoon van Wim Sonneveld vastgebakken leek dat je huiverig bent voor iets anders, maar Neef bewijst met een ijzersterke performance dat dat koudwatervrees is. Marnix haalt het beste uit zichzelf met nummers als Lieveling en Moeder.

BLACK-OUT

In Gerrit, ook al op het netvlies gegrift, oer Sonneveldiaans, kwam er zo'n kolossale olifant van een black-out voorbij, dat je bijna kon twijfelen of het niet gespeeld was. Al was het maar vanwege de gelijkmoedige jovialiteit waarmee Kapper zich er, onbekommerd hulpzoekend en keer op keer opnieuw beginnend, doorheen sloeg.

Joke de Kruijff is wellicht mimisch wat minder expressief dan haar collega's, maar draagt als zangeres onmiskenbaar de toon bij die kenmerkend is voor het huidige musicalgenre zodat Telkens weer het dorp in alle opzichten een programma is geworden voor alle generaties.

Meezingers, (Moeder ik wil bij de revue), stilmakers en nadenkers (De middeleeuwen), het is allemaal present.

COMBO

Het combo van Ruud Bos doet gelukkig niet mee aan de mode om permanent over de zangers uit te tetteren, en laat juist daardoor horen wat het aan subtiele muzikaliteit en veelkleurigheid in huis heeft. Dat Ruus Bos de componist is geweest bij niet de minste der Wiegersma-liedjes mag trouwens ook nog weleens gezegd worden.

ZEER VERFIJNDE HOMMAGE (Algemeen Dagblad)
door Nico Hemelaar
Aan het slot verschijnt hij levensgroot op videoscherm en zingt die onsterfelijke openingszin: 'Thuis heb ik nog een ansichtkaart; waarop een kerk, een kar met paard'.
De geest van Wim Sonneveld die dan al een aangenaam liedjesprogramma lang in het theaterprogramma heeft rondgewaard, komt een kleine twee minuten tot leven. En overal waar
de voorstelling Telkens Weer Het Dorp speelt, zo hebben de try-outs bewezen, onthaalt het publiek de beelden met een spontaan applaus. Vier zangers en een combo kijken toe
en haken in bij het tweede couplet. Het beeld van Sonneveld bevriest, gelijk de eerder op de avond bezongen foto's van vroeger in het ontroerende lied Oud papier,
en de mensen op het podium nemen het stokje over. Je kunt bijna tranen zien twinkelen in de ogen van Jenny Arean, Marnix Kappers, Joke de Kruijf en Tony Neef, zo groot is hun overgave in het liedjesprogramma dat is opgedragen aan tekstdichter Friso Wiegersma.
En dan hebben we het maar niet over de vele tranen die menig bezoeker gedurende deze zowel ontroerende als frivole recital zal hebben weggepinkt. De liedjes van Wiegersma zijn afwisselend hilarisch en beschouwend, het een nog mooier dan het ander.
Met een minimum aan stijlmiddelen, in de beste traditie van Wim Sonneveld, brengt deze gelegenheidsgroep een bloemlezing van 25 van Wiegersma's liedjes. Jenny Arean doet
zowel Nikkelen Nelis als de tranentrekkers, Marnix Kappers is er voor de grappige liedjes, Joke de Kruijf werpt zich op voor de licht wulpse typetjes waar Sonneveld en Wiegersma
zich graag van mochten bedienen en Tony Neef stijgt met het liedje Mijn sigaret, ooit geschreven voor Jasperina de Jong, boven zichzelf uit.
Tony Neef, uitblinker van de avond, lijkt het kunstje van zijn ex-Miss Saigon collega Willem Nijholt te hebben afgekeken om in zijn voetspoor te kunnen treden en slaagt cum laude met een pakkende vertolking van het nummer Josefien. Het is bijna ouderwets
wat hier gebeurt. Een programma met louter liedjes, slechts hier en daar onderbroken door een toelichting. Ruud Bos, jarenlang ook zelf componist en arrangeur geweest
van Wiegersma's liedjes, leidt een eenvoudig orkestje, dat doet denken aan de jaren waarin cabaret nog kleinkunst heette.
Arean, Kappers, De Kruijf en Neef stralen zoveel enthousiasme en respect uit, dat ze zich soms in hun tekst vergissen. De poëzie van Wiegersma luistert dan ook nauw.
Het is literair en luchtig tegelijk. Het mooiste couplet van de avond zit in het lied Ik zou met jou, prachtig vertolkt door Arean en Kappers:


'Ik zou met jou op groene heuvels/ in de tijd der renaissence
willen wandelen in de lente/ door de dorpen rond Florence
Hoogst verfijnde jongelieden spelen liederen op hun luit
en met neergeslagen ogen/ zing je zachtjes voor je uit'.

Voor de tevreden toekijkende Wiegersma moeten die 'hoogst verfijnde jongelieden' de musici en acteurs zijn die deze heerlijke hommage hebben gemaakt.

 

Telkens weer het dorp' geen kleinkunstmis, maar fris theater
Alkmaar
De voorstelling ' Telkens weer het dorp' voelt aan als de thuiskomst na een lange reis in een vertrouwde omgeving die in de tussentijd lekker is opgefrist. Het karakter van het huis is onaangetast, maar wat verf en nieuw behang hebben een aangenaam wonder verricht.
Tot nu toe excelleerde het gezelschap Opus One in het produceren van familiemusicals maar met ' Telkens weer het dorp' is een nieuwe en vooralsnog veelbelovende nieuwe weg ingeslagen. Uitgangspunt voor dit 'theatraal' concert vormen de liedteksten die Friso Wiegersma schreef voor Wim Sonneveld en tal van andere Nederlandse artiesten. Dankzij Jenny Arean, Joke de Kruijf, Marnix Kappers en Tony Neef wordt hier zeker niet devoot een zwaar naar nostalgie geurende kleinkunstmis opgedragen. Integendeel: dit is levend theater. Ieder trekt zijn teksten naar zich toe en geeft elk woord een persoonlijke betekenis. Mede dankzij het schitterend spelende kwintet van Ruud Bos, die ook alle muziek vol liefde en respect opnieuw arrangeerde.
Hoe mooi doseert Marnix Kappers elke regel in het vileine 'Lieveling, de klaagzang van de man die al jaren is verstrikt in een huwelijk met een onontkoombare vrouw en die zich voelt als de man die op 'verbetering' blijft hopen terwijl hij al ' aan de galg' hangt. Tony Neef en Joke de Kruijf zijn beiden een vondst.
Zonder het keurslijf van de musical maken ze van elke tekst een op zichzelf staand muzikaal verhaal. Maar de vorstin van de show is Jenny Arean. En niet
alleen door de manier waarop ze de typische Sonneveld-Top
act Nikkelen Nelis tot de hare maakt: alles haalt ze uit elke tekst.
Veel als solo geschreven nummers, blijken zich nu ook uitstekend te lenen voor een uitvoering door twee of meer leden van het ensemble, zoals ' Oud
papier'. Omdat weloverwogen is gekozen uit de sferen ernst en humor, kent het programma een aangename opbouw, waarin publiek tijdens de sporadische, ultrakorte, maar doeltreffende toelichtingen, even op adem kan komen.
De titel ' Telkens weer het dorp' is een beetje ironisch bedoeld. Zowel Telkens weer als Het dorp behoren tot de terugkerende klassiekers van het Nederlandse lied. Het ene bekend gemaakt door Willeke Alberti, het andere door Sonneveld. Op het Het dorp moet wel tot het eind worden gewacht. Op een scherm wordt dan de zingende Sonneveld zichtbaar, op zeker moment voegen de vier stemmen zich daarbij. Een idee dat balanceert op het randje van smakeloos, maar dat uiteindelijk uitpakt als een mooi, realistisch symbool van hoe het een zo'n beroemd geworden, tijdloos lied kan vergaan.
Hans Visser

 

Telkens Weer Het Dorp: Lekker avondje met mooi materiaal (Nieuwsblad van het Noorden)

Jacques J. d'Ancona

Weinig mensen weten hoeveel teksten Friso Wiegersma heeft geschreven voor liedjes in het cabaret, voor een musical en andere programma's. Meestal worden tekstschrijvers en componisten achteloos vergeten. Nou kan het Wiegersma (1925) niets schelen als hij achter zijn verhalen verdwijnt. "Zing me maar" pleegt hij te zeggen. Die wens is vervuld. Het theaterconcert dat wordt opgediend als hommage - hoezo, het werd gewoon tijd! - doet recht aan zijn veelzijdigheid en aan de verstilde poëzie van zijn verzen.
Maar tevens aan de beeldende kracht van zijn taal, zijn humor én aan de componisten die het materiaal in klanken boetseerden.

Geen gelegenheidsdichter

Wiegersma, van origine kostuum- en decorontwerper en ook nog eens schilder, is absoluut geen 'gelegenheidsdichter' aan de hand van Wim Sonneveld. Ook al is zijn werk hier en daar gedateerd, met een scala aan onderwerpen en stijlvormen behoort hij met De Wijs, Boerstoel, Dorrestijn, Wilmink en Long tot de groten.
"Dan dat het nooit voorbij zou gaan" is zo'n tekstregel (uit Het Dorp) die typerend is voor het nostalgische gevoel bij een voorstelling die onder de combinatie van twee titelregels (Telkens Weer Het Dorp) door het land trekt.

Lekker programma

Ondanks de stramme, uitleggerige tussenteksten is het een lekker programma. Stijlvol en met zorg gemaakt, terughoudend geregisseerd en muzikaal van allure. Het vijfmansorkest van Ruud Bos klinkt als een stevige band en dan weer als een lichtvoetige combo, exact binnen de contrasten die de nummers oproepen. Qua uitvoering zit je met Jenny Arean natuurlijk altijd goed. Ze is in alle genres briljant. Naast Jenny, de nog wat vlakke Joke de Kruijf en de deerniswekkend nerveuze Marnix Kappers is Tony Neef met sprankelende, gedurfde nuances dé verrassing.
Eén ding trouwens: de uitdrukking 'feest der herkenning' is wat zuinig, benepen. Het is juist opmerkelijk
dat bekende nummers eigentijds tevoorschijn komen. Met één uitzondering: in Telkens Weer benadert
niemand de intensiteit van Willeke.

Quote:

De voorstelling Telkens weer het dorp voelt aan als de thuiskomst na een lange reis in een vertrouwde omgeving die in de tussentijd lekker is opgefrist. Alles wat de moeite waard was is er nog, het karakter van het huis is onaangetast. Maar wat verf en nieuw behang en een paar andere lampen hebben een aangenaam wonder verricht.

Tot nu toe excelleerde het gezelschap Opus One in het produceren van familiemusicals maar met Telkens weer het dorp is een nieuwe en vooralsnog veelbelovende nieuwe weg ingeslagen.
Uitgangspunt voor dit 'theatraal' concert vormen de liedteksten die Friso Wiegersma schreef voor Wim Sonneveld en tal van andere Nederlandse artiesten. De meeste daarvan zijn al wat ouder maar de teneur en de woordkeus blijken tijdloos te zijn.
Prima materiaal dus voor een hommage aan de bescheiden maar toch zo grote Wiegersma.
Dankzij Jenny Arean, Joke de Kruijf, Marnix Kappers en Tony Neef wordt hier zeker niet devoot een zwaar naar nostalgie geurende kleinkunstmis opgedragen. Integendeel: dit is levend theater.
Ieder trekt zijn teksten naar zich toe en geeft elk woord een persoonlijke betekenis. Mede dankzij het schitterend spelende kwintet van Ruud Bos, die ook alle muziek vol liefde en respect opnieuw arrangeerde.
Hoe mooi doseert Marnix Kappers elke regel in het vileine Lieveling, de klaagzang van de man die al jaren is verstrikt in een huwelijk met een onontkoombare vrouw en die zich voelt als de man die op 'verbetering' blijft hopen terwijl hij al 'aan de galg' hangt.
Tony Neef en Joke de Kruijf zijn beiden een vondst. Zonder het keurslijf van de musical maken ze van elke tekst een op zichzelf staand muzikaal verhaal.
Zelden kon Tony Neef zoiets bijzonders van zijn liedjes maken als nu. In Josefien speelt hij zijn komisch talent perfect uit. De ballad-achtige stukken lijken hier voor Joke de Kruijf persoonlijk te zijn geschreven. En in Ook op zondag blijkt ze zelfs een comédienne te zijn. Beiden maken hier een sprong in hun vak. Maar de vorstin van de show is Jenny Arean. En niet alleen door de manier waarop ze de typische Sonneveld-act Nikkelen Nelis tot de hare maakt: alles haalt ze uit elke tekst.
Veel als solo geschreven nummers blijken zich nu ook uitstekend te lenen voor een uitvoering door twee of meer leden van het ensemble, zoals Oud papier.
Een klapstuk is het pauzenummer, het lekker ironische Moeder ik wil de revue. En omdat er weloverwogen is gekozen uit de sferen ernst en humor, kent het programma een aangename opbouw, waarin publiek tijdens de sporadische, ultrakorte, maar doeltreffende toelichtingen, even op adem kan komen.
Hulde ook voor regisseur John Yost die dat alles plaatst in een schijnbaar sobere, maar oh zo geraffineerd speelse regie. Daarmee brengen hij en de ontwerpers van decor, licht, kostuums en geluid, onopvallend maar wel degelijk een passend eerbetoon aan Wiegersma. Hij was immers ook de man die de shows van Sonneveld zo smaakvol vorm gaf.
De titel Telkens weer het dorp is een beetje ironisch bedoeld. Zowel Telkens weer als Het dorp behoren tot de telkens weer terugkerende klassiekers van het Nederlandse lied. Het ene bekend gemaakt door Willeke Alberti, het andere door Sonneveld. Ze ontbreken dan ook niet in de voorstelling. Maar op Het dorp moet wel tot het eind worden gewacht.
Op een scherm wordt dan de zingende Sonneveld zichtbaar, op zeker moment voegen de vier stemmen zich daarbij, om uiteindelijk het lied geheel over te nemen. Een idee dat balanceert op het randje van smakeloos, maar dat uiteindelijk uitpakt als een mooi, realistisch symbool van hoe het een zo'n beroemd geworden, tijdloos lied kan vergaan.

 

Onderstaand artikel stond in de gaykrant van 20 december 2003.

Kippenvel bij Telkens Weer Het Dorp
Opus One timmert de laatste jaren met diverse theaterproducties en musicals stevig aan de weg. Ze valt daarbij op door haar bijzondere keuzes en verfijnde voorstellingen. Ook nu weer. Vorige week ging in Amstelveen de voorstelling Telkens Weer/Het Dorp in premiere. Een zeer geslaagde hommage aan Friso Wiegersma, schrijver van liedteksten die tot de mooiste van ons taalgebied behoren. Iedereen kent Telkens Weer als het pareltje van Willeke Alberti en Het Dorp als een mooi chanson van Wim Sonneveld, niet iedereen weet dat de woorden zo knap werden bedacht door een van de levenspartners van Wim Sonneveld, Friso Wiegersma.
Jenny Arean, Joke de Kruijf, Marnix Kappers en Tony Neef laten zien dat de liedjes van Wiegersma niet zijn verouderd. Soms is een zinnetje aangepast aan de huidige situatie, maar de onderliggende boodschap is van alle tijden. Het bekende Dora, een ode aan de werkster, is nu ineens Noura omdat de meeste huidige interieurverzorgsters een islamitische achtergrond hebben. De voorstelling is een heerlijk feest van herkenning en zit boordevol variatie. Friso Wiegersma verstaat zowel de kunst van de humor (zoals in Lieveling en Nikkelen Nelis) als van de bittere ernst (zoals in de Middeleeuwen en Wat moet ik doen zonder jou). Jenny, Joke, Marnix en Tony bewijzen dat een juiste vertolking deze prachtige liedjes een eeuwigheidswaarde toekennen, Ze worden daarbij uitmuntend ondersteund door vijf topmuzikanten onder leiding van Ruud Bos, onder meer de componist van Telkens Weer, De Zanger en zijn lied, Lieveling en Ik zou met jou.
Joke de Kruijf laat zien dat ze veel meer in haar mars heeft dan alleen het musicalrepertoire. Marnix Kappers, een totaal ander type, toont omstotelijk dat hij een topacteur is. Tijdens de premiere was hij in zijn zenuwen de tekst van Gerrit finaal kwijt, maar de wijze waarop hij dat oploste, was ronduit meesterlijk. Ook in het nummer Moeder wordt zijn vakmanschap nog een stevig onderstreept. Jenny Arean is wel heel bijzonder in haar element. Zowel in enkele dolkomische nummers (Wat jammer nou en Nikkelen Nelis) kan ze haar ei kwijt, maar ze is minstens zo knap in bloedserieuze nummers als De zomer van 1910. Bij zoveel talent kun je moeilijk zeggen dat iemand er nog bovenuit kan stijgen.
Toch is de prestatie van Tony Neef adembenemend. Hij bewijst dat hij werkelijk van alle markten thuis is. Wie zou het aandurven op de toppers van Sonneveld op zijn repertoire te nemen? Tony doet het en voegt er iets eigens aan toe waardoor de teksten weer opnieuw gaan sprankelen.
Hij is briljant in Wat moet ik doen zonder jou, uitzonderlijk in Josefien en indrukwekkend als beschaafde travestiet in Mijn Sigaret.
Telkens Weer/Het Dorp is een allerfraaiste voorstellingen van dit seizoen. Je merkt aan alles dat er met erg veel liefde is gewerkt. En hoewel de meeste teksten over een man/vrouw-relatie gaan, is de pen ontegenzeglijk vastgehouden door een gevoelsgenoot. Dat zorgt voor een extra herkenning in een programma dat toch al bol staat van aangename herinneringen. Absoluut hoogtepunt is het moment dat een opname van Wim Sonneveld zelf op het achterdoek wordt geprojecteerd. We horen zijn versie van Het Dorp, een lied dat halverwege wordt overgenomen door het ensemble. Kippenvel! Deze voorstelling mag je niet missen. Ik kijk nu al met groot verlangen uit naar de cd of dvd die niet achterwege kan blijven.

 

JENNY AREAN DOET SAAIE OUVERTURE VERGETEN (Volkskrant)

Theater

Telkens weer het dorp door Opus One. Liedteksten: Friso Wiegersma.
Muzikale leiding: Ruud Bos. Regie: John Yost. Schouwburg Amstelveen 11 december.
Tournee tot eind mei.

Er gaat bijna altijd iets mis in de liedteksten van Friso Wiegersma. Een veel te afwachtende oudere vrouw (Mevrouw van Dam) krijgt die jonge god nét niet, mislukte huwelijken (Lieveling), jongeman zit op een heel onsmakelijke manier onder de plak (Moeder), ziekte, oorlog en intolerantie (De Middeleeuwen), en een vertrouwde levensstijl wordt door de moderne tijd vermorzeld (Het Dorp). Toch word je van deze teksten absoluut niet droevig, want Wiegersma heeft een dubbele gave: humor en een gouden taalgebruik.

Wiegersma (1925) begon zijn artistieke carrière in 1946 als decor- en kostuumontwerper bij Wim Sonneveld. Maar de cabaretier, die zijn geliefde werd, ontdekte dat Wiegersma ook kon schrijven. Zijn eerste theaterlied, Zij kon het lonken niet laten, werd een hit, gevolgd door titels als Josefien, Gerrit en Moeder, Ik wil bij de revue.

Een veelschrijver is Wiegersma niet geworden, maar er zitten aardig wat diamanten onder die tachtig liedjes die hij voor Sonneveld, Willem Nijholt, Frans Halsema en Purper heeft gemaakt.
En natuurlijk voor Willeke Alberti. Telkens weer, met muziek van Ruud Bos, behoort tot het allermooiste uit het Nederlandstalige repertoire. Een nummer met Broadway-allure.
Een paar jaar geleden verscheen Telkens weer het dorp, een bundel met de teksten van Wiegersma. Producent Opus One hield dezelfde titel aan voor de theatervoorstelling met Jenny Arean, Joke de Kruijf, Marnix Kappers en Tony Neef. Het had een musical moeten worden, maar men kon het verhaal niet rond krijgen.
Nu is het een theaterconcert, en da's toch erg jammer. Wiegersma en de componisten achter hem krijgen zo niet het nieuwe jonge publiek dat zij verdienen.
Muzikaal is er niets mis mee. In de duetten en de ensemblestukken blijken de vier stemmen prachtig te kleuren. Maar de eerste tien minuten zijn gruwelijk. Heel braafjes komt het kwartet op, verzamelt zich rond de piano van Ruud Bos, iemand pruttelt wat biografische gegevens van Wiegersma op, en dan mag elke solist aan zijn eigen liedjes beginnen. Hou maar op, dan zetten we thuis de cd wel op. Marnix Kappers had wat tekstvastheid betreft zijn avond niet, maar vulde de hiaten professioneel op met behulp van Wiegersma die in de zaal zat.
Maar als Jenny Arean aan de beurt is met Mevrouw van Dam. Dan krijgt het onverwoestbare tekstmateriaal een fantastische theatrale facelift. Of het nou in de uitbundige uitdossing van Nikkelen Nelis is, of het ingetogen de Zomer van 1910.
De dode opening wordt dan door Arean weggespoeld, maar haar niveau wordt door de anderen niet gehaald.

Patrick van den Hanenberg

Oeuvre dat een ode verdient - Leidsch dagblad

Bij 'Telkens weer' denk je aan het bekende lied van Willeke Alberti uit de film 'Rooie Sien'. En 'Het Dorp' is nog altijd onlosmakelijk verbonden met Wim Sonneveld. De vertolkers van deze nummers zijn aanzienlijk bekender dan de schrijver ervan: Friso Wiegersma.
Een paar jaar geleden verscheen er een verzamelbundel van diens werk onder combinatietitel 'Telkens weer het dorp', waarin de teksten en anekdotisch commentaar over het ontstaan daarvan zijn opgenomen. Deze bundel vormt weer de aanleiding voor de gelijknamige voorstelling die momenteel door het land toert. Een leuk idee dat in de uitvoering van Jenny Arean, Joke de Kruijf, Marnix Kappers en Tony Neef een smaakvol geheel is geworden. Zeker ook omdat componist Ruud Bos, die veel met Wiegersma heeft samengewerkt, zelf aan de vleugel zit. Mooie arrangementen, evenwichtige dosering en enkele muzikale grapjes. Als je al die bekende liedjes nu weer eens achter elkaar hoort, moet je gewoon erkennen dat dit oeuvre een ode waard is.

Het werk van Wiegersma is veelal vertellend van opbouw. Jenny Arean kan daar meesterlij mee omgaan. Je luistert alsof je de tekst nog nooit eerder hebt gehoord. Zelfs 'Nikkelen Nelis' ("Zij kon het lonken niet laten") heeft in haar vertolking nog niets van zijn glans verloren. Maar ook de anderen hebben een manier gevonden om op eigen wijze een interpretatie neer te zetten die stand houdt naast het vaak overbekende origineel.

Alleen 'Het Dorp' moet je eigenlijk van Sonneveld zelf horen. Het pleit dan ook voor deze vertolkers dat ze hem die eer gunnen. Bijna precies dertig jaar geleden na zijn dood op 8 maart 1974 zien we Sonneveld weer even in het theater: op de achterwand van het podium worden de videobeelden geprojecteerd terwijl het ensemble langzaam maar zeker het lied meerstemmig overneemt. het is tekenend voor de zorgvuldigheid waarmee dit project is opgezet.

 

Naar Telkens weer het dorp


Naar Wim Sonneveld en Friso Wiegersma