Purper 10

Na "Purper 9" was "Purper 10" een logisch gevolg. Al veertien jaar een dynamische, dolkomische, muzikale, geniale bezetting die altijd uit 4 of 5 mensen heeft bestaan. Al veertien mensen die daaraan mee hebben gedaan, met grote namen als Haye van der Heyden, Adelheid Roosen, Karin Bloemen, Angela Groothuizen, Jan-Simon Minkema en natuurlijk de huidige bezetting: Erik Breij, Frans Mulder, Alfred van den Heuvel en Hans van der Woude. Dit zijn dezelfde mensen die ook "Purper 9" hebben gemaakt, dus dat is bijna al een garantie voor een goed programma...... En dat was het ook! Een moment om weg te dromen krijg je niet. In hoog tempo volgen de verschillende onderdelen elkaar op, en voor je het eigenlijk door krijgt zit het eerste gedeelte er weer op, en in de pauze denk je terug aan de snelheid, diversiteit en over het algemeen de vrolijkheid van het viertal dwazen dat zonder enige elektrische versterking een volledige schouwburg op zijn kop zet. En vol goede moed begin ik aan de tweede helft, die als het enigszins mogelijk was de eerste overtrof, al weet je het zelf ook niet meer door de snelheid van het geheel, want geloof mij je moet er wel bij blijven, maar dan krijg je zeker waar je voor komt: Puur amusement, met een vleugje sentiment.

Na afloop sprak ik met de vier heren: Purper speelt zonder enige elektronische versterking, ik neem aan dat dat een aardige belasting is voor de stem, zeker na een aantal voorstellingen?

Erik Breij: "Daarom hebben we ook ingesteld dat we in principe niet meer dan vijf voorstellingen achter elkaar doen en dan twee dagen vrij hebben, want anders hou je dat niet vol."

Purper heeft al belangrijk kenmerk dat er veel muziek in zit, waarom?

Frans Mulder: "Ach waarom, ik denk dat het met de identiteit te maken heeft van de groep. Als mensen aan Purper denken, denken mensen vaak aan "Mooi zingen en Malle fratsen". Maar muziek is de basis en als je dat weg zou denken zouden we 1 van de vele groepen zijn."

Purper is door de jaren heen veel veranderd, is dit een blijvertje, of .....

Frans Mulder: "Dat weet je nooit, maar we hopen het wel. Alfred heeft nu natuurlijk ook optredens op televisie, anderen doen ook wel andere dingen. Je weet maar nooit, maar ik zie mezelf het ook niet als tachtigjarige doen, dus het zal best wel een veranderen of eruit gaan, of misschien komt er nog eens een heel jong Purper, zodat de stok kunnen overgeven als een soort estafette."

Een vraag aan Alfred van den Heuvel, U bent momenteel te zien op televisie, gaat U naar aanleiding daarvan misschien het cabaret verlaten voor de televisie of blijft u ook op de planken te zien?

Alfred van den Heuvel: " Purper blijf natuurlijk altijd, en niet erbij, maar dat is de basis. Daarnaast doe ik andere dingen, maar Purper daarvan ga ik altijd maar weer uit!"

Heeft het een reden waarom luchtig en serieus elkaar zo snel opvolgen?

Hans van der Woude: "Niet speciaal; het gebeurt gewoon zo, heeft het een reden?"

Frans Mulder: "Het heeft te maken met het tempo van de show, je hebt stemmingsverschillen nodig om een zaal wakker te houden, maar vooral is het zo dat je een zaal niet de hele avond kan laten huilen, maar zeker niet een hele avond laten lachen."

Gaat het af en toe niet te snel?

Frans Mulder: "Ik denk af en toe wel eens dat we te snel gaan, als we in een lied staan of een cross-talk, in de hitte van de strijd, ik denk dan wel eens dat het publiek achter de adem komt, maar dat mag natuurlijk ook niet. Maar over het algemeen zal dat wel meevallen."

Hans van der Woude: "Dat is ook de reden waarom mensen meerdere keren komen, om achter nieuwe dingen komen in de show. Want het zijn vier verschillende persoonlijkheden die zo verschillende zijn, vier talenten, dat je soms niet meer weet naar wie je moet kijken, op het laatst denken ze toch nog "ik heb veel gemist"

Als enige die nooit uit Purper is geweest, die alle voorstelling heeft meegemaakt, kun je nou goed merken dat er talenten verdwijnen.

Erik Breij: "Hierover gaat het natuurlijk vaker in interviews, en ik vergelijk het altijd met een vier mensen die rond een tafel zitten in een café. Je zit in een gesprek of dit en dat en na verloop van tijd gaan er 1 weg, en daar komt een ander voor terug. Na een kwartier is het hele tafelgesprek veranderd en niet voor maar 1/4. Dus door wat 1 persoon erin stopt, daardoor verandert alles. De stijl blijft misschien wel, maar de inhoud verandert zeker ."

Is er ooit aan gedacht om een andere (werk)titel te gaan hanteren dan een nummer?

Erik Breij: "Er zijn andere titels geweest. Purper 6 heette bijvoorbeeld "Dit verhaal" en dan lees je in de recensies "het zesde programma van Purper ..." of " ... Purper 6 ...". Dan denk je "Ach, als zij er niet op letten, waarom zouden wij het dan doen!" Dus het volgende heet gewoon "Purper 11""

Purper gala

Purper 11

De vorige keer dat ik het over Purper had, eindigde ik met de vraag aan Erik Breij: Is er ooit aan gedacht om een andere (werk)titel te gaan hanteren dan een nummer? Erik Breij: 'Er zijn andere titels geweest. Purper 6 heette bijvoorbeeld 'Dit verhaal' en dan lees je in de recensies 'het zesde programma van Purper ...' of ' ... Purper 6 ...'. Dan denk je "Ach, als zij er niet op letten, waarom zouden wij het dan doen!" Dus het volgende heet gewoon "Purper 11'. En het was op 13 november 1995 zover.

In de Stadschouwburg Haarlem ging Purper 11 in premiére. Maar er is iets veranderd, iets is weg. Inderdaad: Hans van der Woude is weg, maar er is ook iets nieuws. Inderdaad: Eric Corton. De nieuwe aanwinst, en dat mogen we wel stellen, van Purper. Voorheen vier, nu drie heren in rokkostuum en tegenwoordig 1 in kilt bepalen de sfeer vanaf het moment waarop zij de bühne betreden. Natuurlijk staat een avondje Purper weer garant voor veel, heel veel goed doordachten muziek, met een stevige structuur en heerlijke teksten. Afgewisseld met een aantal sketches, welke wat sterker zijn geworden, in vergelijk met de vorige show. Maar het blijft een ervaring: Purper!

Purper sixpack

Wie kent Purper niet? Oké, voor die ene, wil ik het nog wel even vertellen. Purper is een constant wisselend gezelschap van rasartiesten, die hiermee doorbreken. En dat lukt dan ook. In Purper 1-11 zaten o.a. Karin Bloemen (podiumartiest), Haye van der Heyden (schrijver/acteur), Adelheid Roosen (zangeres) en natuurlijk de man die betrokken is bij 1 tot en met 11: Erik Breij (podiumartiest). Toen vorig jaar de geruchtenmolen op gang kwam dat Erik Breij de groep zou verlaten, heb ik wel even met mijn oren staan klapperen van ongeloof. Maar toch wou ik het wel eens zien. Maar voor hem in de plaats komen dan ook twee muzikanten die het gat zullen opvullen, wat deze (trouwens nu solo optredende) bebrilde artiest had achtergelaten. De eerste is Martin van Dijk welke o.a. bij shows van Adele Bloemendaal heeft gewerkt. Daarvan kent hij ook de tweede muzikant, nl. Tom Barlage. Beide heren spelen verschillende instrumenten en lijken een tweede thuis gevonden te hebben in Purper. Maar er zijn nog meer mensen bijgekomen.. Bij een voorstelling van Karin Bloemen zag Frans Mulder (regisseur en speler bij Purper) een zanger/danser om Karin Bloemen heen dansen die ook bij Purper een mooie plaats zou verdienen en dat was Perry Dossett. Voeg daaraan toe de reeds vertrouwde (als er al zoiets bestaat bij Purper) mensen van de vorige show: Frans Mulder, Alfred van den Heuvel en Eric Corton, en je staat weer garant voor een lekker avondje uit.

Terwijl ik mijn stoel probeer te vinden in het pand, kijk ik uit over een nogal gevuld podium. Piano, keyboard, bas, gitaren, microfoons, etc, etc,. Nogal een opstelling voor een show. Het licht dimt en langzaam komen de heren van Purpers naar voren toe. Het programma begint, en wederom is het een aaneenschakeling van liedjes, sketches en (nu uitdrukkelijk aanwezig in Perry) dans. Maar wat is er gebeurd met Purper. Het lijkt wat meer .... het is wat .... wat is het eigenlijk. Naast dat ze nog steeds een prachtige show neerzetten lijkt het wel of er toch wat veranderd is. Natuurlijk! De composities van Erik Breij, bekend door de vele combinaties van liedjes, zijn verdwenen, en daardoor zou het wat statischer kunnen worden. Maar gelukkig vergis ik mij hierin. Want de zes heren van het 'Sixpack' weten wel wat entertainment is. Afwisselend kun je lachen, huilen, verbaasd opkijken en genoeglijk grinnikend in je stoel zakken. Hoewel de samenstelling weer is veranderd, staat Purper nog steeds voor wat ze altijd gedaan hebben. Mensen vermaken, en misschien zelfs een beetje laten denken. Een aanrader voor iedereen die niet bang is om gezellig een avondje schouwburg te pikken, zonder dat er mensen beledigd worden!

Gezien:15 november 1997 in theater De Veste te Delft. Schrijver?

Alsof de tijd heeft stilgestaan. Een aantal momenten tijdens de nieuwste productie van Purper, de cabaretgroep die in de jaren tachtig zorgde voor volle zalen, schiet je terug in de tijd. Alsof Wim Sonneveld en Wim Kan nog levend en wel aan de top staan. Dezelfde dictie, dezelfde revue-achtige sketches en dezelfde geijkte afwisseling tussen een liedje, een sketch en zo verder.

Twee jaar geleden hield Purper het voor gezien. Na enkele decennia in telkens een andere bezetting hief de groep zichzelf op. Maar afscheid valt zwaar, nu zijn ze toch weer terug met een nieuw programma PURPER EXTRA EDITIE. Al is het de vraag of dit extraatje veel bijdraagt aan wat de groep de afgelopen jaren heeft neergezet. Oudgediende Frans Mulder heeft de beste stem van het drietal dat de nieuwe bezetting vormt. Hij kan die stem laten schallen als een volleerde Jordaanzanger.

Alfred van den Heuvel neemt de typetjes voor zijn rekening, hij is en blijft toch een acteur met een matige stem. Net zoals Trudy Labij die vooral comédienne is. Vocaal is haar inbreng ronduit mager.
Het gedateerde karakter ligt vooral aan de grappen: flauw, risicoloos en clichématig waardoor je zo nu en dan het gevoel krijgt op de verkeerde bruiloft terecht te zijn gekomen. De weelderige uitdossing waarmee Labij haar entree maakt, kan daar niets aan veranderen.
Na de pauze wordt het beter. Het thema asielzoekers verdwijnt dan gelukkig, want om die - overigens politiek correcte grappen - werd in de volledig blanke schouwburg met vooral grijze hoofden net te hard gelachen. De kracht van dit groepje ligt in de gevoelige nummers, daarin kunnen ze hun leeftijd mee laten spelen.
Labij krijgt één keer de kans ouderwets te schitteren als een wat overjarige stewardess, terwijl de twee heren een mooi nummer doen over twee rijke homo's. Helaas is het sluitstuk weer van een verkeerd soort geestigheid. Wat zou dit groepje aan kracht winnen als ze het helemaal over de ernstige boeg zouden gooien. Maar dat moet je durven. En moedig is deze comeback niet te noemen. Eerder belegen, middelbaar en helaas ook erg middelmatig.

Marian Buijs.

Komend seizoen staat Trudy Labij weer met Willem Nijholt in een toneelstuk. Gelukkig maar, haar uitstapje van dit seizoen naar Purper kunnen we dan snel vergeten. De tijdelijk nieuw leven ingeblazen Purper-formule biedt haar niet bepaald een glansrol. Waarom laat zo'n gevierd blijspelactrice zich hiertoe verleiden?

Purper bestond eigenlijk al enige tijd niet meer. Na twintig jaar met enkele onbetwiste hoogtepunten en de nodige dieptepunten was het echt op. Bij Frans Mulder, de laatste der Mohikanen als het om Purper gaat, begon er echter iets te knagen. Vandaar deze Extra Editie. Van de oude garde is Alfred van den Heuvel teruggekeerd. Pianist Marco Braam is nieuw. Trudy Labij als gaste vanzelfsprekend ook.

Purper op zijn best kon vooral muziekaal heel hilarisch zijn. De multicultiliedjespotpourri in dit laatste programma doet daar een klein beetje aan denken. 'Overal overal, waar de moslims zijn, daar is het bal' en vergelijkbare teksten schallen door de schouwburg waar het publiek meezinggraag reageert. Het ruime Amsterdamse liedjesaanbod en andere dijenkletsers blijken goed inzetbaar. Ook de variant op het oeroude 'Ik ben met Catootje naar de botermarkt geweest' slaat aan. Ditmaal zijn het diverse therapeutische behandelaars die met behulp van maskerachtige kartonnetjes na elkaar een regeltje zingen. Natuurlijk gaan die kartonnen verkleedpartijen voortduren mis, want dat hoort nu eenmaal bij de vette humor waar Frans Mulder zo van houdt.
Maar als Trudy Labij een langzame ballad moet zingen, schieten haar vocale kwaliteiten jammer te kort. En als ze in een kort sketchje annex liedje slettebakkerig mag doen, kan deze rascomédienne plotseling geen maat meer houden. De vaak bekritiseerde Purperkwaal: vaak overdrijving en flauwe lolbroekerij, lijkt op zulke momenten besmettelijk.
Alfred van den Heuvel is in deze Extra Editie het meest ingetogen en levert aan het spel aardige bijdragen. Frans Mulder die vrijwel alle teksten heeft geschreven, geniet zichtbaar van deze revival. Zijn onvermoeibare enthousiasme heeft daarbij iets sympathieks. Zijn voorliefde voor een sterke accentuering is en blijft echter omstreden. Als hij op de serieuze toer gaat, neigt hij heel vaak naar sentimentaliteit. En alleen wie nadrukkelijke joligheid kan waarderen, zal van deze laatste (!?) Purper-productie genieten.

Wie aan Purper denkt, denkt niet alleen aan keurige - soms ietwat ondeugende - heren in smoking. Wie aan Purper denkt, denkt aan Erik Brey. Maar Brey, zestien jaar de muzikale motor en hét gezicht van die groep, weekte zich vijf jaar geleden los omdat hij het tijd vond voor een solocarrière.

Fout natuurlijk. Purper boemelde, ondanks Breys adjudanten Frans Mulder en (tv-persoonlijkheid) Alfred van den Heuvel, locomotiefloos van de rails. Maar ook solo-Erik zoog bar weinig ex-Purperfans naar het theater.

Purper heeft in haar bestaan nogal wat formatiewisselingen ondergaan: Adelheid Roosen, Angela Groothuizen, Karin Bloemen, en zelfs Joke Bruys was een seizoen van de partij. Maar wie er ook bijkwam of wie er ook wegging, de Purper-aanhang bleef (tot Brey vertrok) altijd behoorlijk stabiel.
Twee seizoenen geleden stopte de groep ermee. Alles geprobeerd. Mocht niet baten. Mooi geweest. Maar nu is Purper - met Extra Editie - plotseling terug in het theater. Bezetting: televisiester (Ook dát nog!) Alfred van den Heuvel, 'relnicht' Frans Mulder en topactrice Trudy Labij. Drie professionals. Theaterervaring tot op het bot. Mulder (mooi keelgeluid) en Van den Heuvel (snaakse grapjas) zijn authentieke Purper-rotten, dus de sfeer - revueachtig en quasi chique - is als vanouds. Maar de teksten zijn matig tot zwak en (nog steeds) allerbraafst en zeer sociaal wenselijk van kleur. Gemiste kans, want op dat punt had het trio zich kunnen laten gelden: wat minder gezelligheid, wat meer venijn.

Natuurlijk valt er best te lachen in Extra Editie. De multiculti-sketch, de Marokkaanse toneelmeester, zinloos geweld. Maar toch. Purper Extra Editie is een voorstelling voor het hele gezin. Opa en oma incluis. De groep vaart daar wel bij: volle zalen. En het gewillige Ook dát nog!-publiek klapt en rammelt gezellig met de liedjes mee.

Voorstelling: Extra Editie door Purper. Met Alfred van den Heuvel, Frans Mulder, Trudy Labij. Muziek: Marco Braam. Gezien: 10/12 Amphion Doetinchem.

Algemeen Dagblad, 30 oktober 2004 (interview door Nico Hemelaar)
Ook Purper terug naar de revue
"'Het valt mij op hoeveel mensen met weemoed praten over vroeger, over een tijd dat buren elkaar nog kenden. Enerzijds is er die hang naar het verleden, maar tegelijk zijn wij niet bereid er iets voor in te leveren. Ook in de voorstelling 'Revue?!' komt die tweestrijd tussen toen en nu naar voren. Alle vier staan we zo veel mogelijk als onszelf op het podium. Nelly, die de oorlog heeft meegemaakt, ik als babyboomer voor wie het leven als één gebraden haan in de mond is gevlogen en de twee jongeren die enorm moeten vechten voor hun plaats in de maatschappij. (...) Ik ben opgegroeid met de uitspraak 'lachen mag van God' van Annie M.G. Schmidt. Na 11 september of met de voortdurende spanningen in het Midden-Oosten is die uitspraak misschien niet eens zo achterhaald.' De voorstelling biedt voor Frans Mulder eindelijk de gelegenheid om met Nelly Frijda het podium te delen. Frijda en Mulder zijn al 30 jaar lang innig met elkaar bevriend. 'Soms is het lastig met haar samen te werken, maar de andere keer is ze de meest makkelijke collega die je je kunt wensen. Haar inzet is groot. Ze gooit haar hele gewicht in de voorstelling. (...) Mijn publiek bestaat grotendeels uit vrouwen at a certain age. Niets mis mee. Ik heb veel meer achting voor mijn publiek dan voor die zogenoemd politiek correcte types. Ik kijk wel eens naar Barend en Van Dorp en dan zie ik daar drie walrussen zogenaamd gepassioneerd over voetbal praten. Óf het gaat nergens over, óf ik begrijp er niets van, maar het is typische pseudo-emotie die je bij heteromannen tegenkomt."

Dagblad van het Noorden, 2 november 2004 (Jacques d'Ancona)
Spot op generatiekloofjes
(...) "De contrasten zijn talrijk. Sommige nummers zweven een beetje vaag weg op een briljante op een briljante inval, echter zonder knetterende afronding. Andere - en dat zijn de beste - kiezen een absurdistische of grillige, macabere koers. (...) Met de keuze voor lol gaat de serieuze component onderweg uiteraard wel eens verloren. In dat opzicht is een theaterdiva
als Nelly Frijda bereid opmerkelijk ver te gaan. Onvoorstelbaar wat ze uithaalt.... Het karakteriseert dat het in 'Revue!?' meer draait om het hoe dan om het wat."

Maar ook met gevoelige nummers als ’Buitenstaander’, ’Kruimels’ en het door Jos Brink geschreven ’Dode Dingen’.
De grote kracht van dit gezelschap schuilt in het feit dat oude krachten als Erik Brey en Frans Mulder altijd op zoek zijn naar de sterkste bezetting. Met het wegvallen van Jos Brink blijkt in komisch talent Jon van Eerd een prima opvolger gevonden en ook jongste telg Rop Verheijen toont zich als multi-talent prima op zijn plek tussen de heren.

Deed de groep vorig jaar met het programma ’Purper 100’ nog een greep uit de oude doos, dit seizoen bewijst de cabaretgroep nog altijd over voldoende inspiratie te beschikken. Nieuw materiaal, gecombineerd met een sterke klassieker als ’Zeilen op de wind’, wijst uit dat de koek nog lang niet op is. Purper levert opnieuw amusement van niveau.

door Ruud Meijer

"De maskers waren af, gezongen werd er niet"

Met deze woorden, gesproken tijdens de premiere van Purper 101, verwijst Frans Mulder naar het moment dat bekend werd dat Jos Brink ongeneeslijk ziek was en dat hij de premiere van Purper 101 niet meer zou halen.

Brink, die in de jubileumvoorstelling speelde van de cabaretgroep die vorig jaar 25 jaar bestond, was al begonnen met de try-outs. Op zijn sterfbed wees hij zijn opvolger Jon van Eerd aan. Onder het motta 'the show most go on' gaan de maskers weer op en speelt Purper een voorstelling die het eerbetoon blijkt te zijn dat Jos Brink heeft verdiend.

Purper-oprichter Erik Brey, sinds vorig seizoen weer terug in de groep, van een sabatical van tien jaar, en Frans Mulder die de kar ook in slechtere perioden bleef trekken, zijn beiden theaterdieren die al een kwart eeuw ouderwets vakmanschap mixen met melige humor. Die eigenschappen vormen de link met Jos Brink, de op en top vakman, ook nog wel eens schmierend uit de bocht wilde vliegen.

Purper 101 is een van de betere voorstellingen van het ensemble. In het traditionele rokkostuum goochelen zij met mooie liedjes, meerstemmige samenzang, razend knappe shownummers en vormen van humor die varieren van hilarisch tot verschrikkelijk flauw.

Maar bovenal is Purper 101 de voorstelling geworden waar Jos Brink niet meer bij was.

GPD Haarlems Dagblad etc. Marco Mekenkamp.

 Telegraaf