Was er een idee waarover het moest gaan, vroeg ik aan Ruud. Nou, over een vrouw die in haar liefdesleven nogal wat klappen heeft gehad, maar toch in liefde blijft geloven, zoiets. In wat voor stijl moet ik dit nu schrijven, dacht ik, toen Ruud weg was. Willeke speelt een nachtclubzangeres uit de jaren dertig, moest ik een soort smartlap voor haar schrijven?
Dat moest ik maar gauw vergeten, want zoiets werd bij mij bijna automatisch een grap, een soort 'Nikkelen Nelis'. Maar een soort gepolijste Cole-Porter-achtige song moest het ook niet worden. Iets daartussenin dan: een oprecht lied, recht voor z'n raap, niet literair, aanleunend tegen het volkse.

De melodie die ik van Ruud had gekregen sprak me zeer aan en na een tijdje luisteren was het me duidelijk dat op de drie noten van het begin, het midden en het einde dezelfde woorden moesten komen: die moesten de kern van de zaak zijn. Ik liep zingend door het huis: 'Vroeg of laat, Nu of nooit, Dag en nacht' - allemaal niks, totdat ik op de regel kwam 'Telkens weer'. Dat was het, dat wist ik zeker, ook al wist ik nog helemaal niet wat er telkens weer moest gebeuren. Maar als je zulke woorden eenmaal hebt, heb je de basis van het lied en ben je op de helft. Hieruit ontstond dus het lied 'Telkens weer'.

Uiteindelijk werd het een song die de Amerikanen een torch-song noemen, een woord waar geen Nederlandse vertaling voor is, het is een soort 'levenslied' over een gebroken of onbeantwoorde liefde, waarin de zangeres ondanks alles toch de toorts (de torch) van haar liefde brandend houdt: 'I'll go on, carrying the torch for my Jim' is een van de bekende regels in dit genre. Willeke zong en zingt dit nummer met zo'n geloof en overtuiging, dat zij tot nu toe voor mij de zangeres van 'Telkens weer' is gebleven.

Toen ik de tekst af had waren Frans Weisz en Ruud Bos er heel tevreden over en Willeke nam het liedje op en playbackte het in de daarvoor bestemde nachtclubscène. Hans van der Woude belde me meteen vanuit de studio op met de mededeling dat de opnames steeds gestopt moesten worden omdat Willeke dan in tranen uitbarstte, evenals trouwens de vrouwelijke figuranten die als publiek fungeerden, met knippende tassen en zakdoeken.
'Het wordt een regelrechte hit,' zei Hans. Het verhaal deed de ronde en ik werd door de pers gebeld met de vraag of ik bij het schrijven aan Joop Oonk gedacht had. Aan wie? Joop Oonk, de man waar Willeke net van gescheiden was. Nou nee, daar had ik niet aan gedacht.

Toen de film in 1975 was uitgekomen en een succes bleek, werd ondanks dit alles het liedje wel mooi gevonden, maar beslist niet een directe hit. Zoals 'Het dorp' heel langzaam het lied van Wim was geworden, zo groeide 'Telkens weer' geleidelijk uit tot het lijflied van Willeke. Uiteindelijk werd het bij een van de uitreikingen van het Gouden Kalf aangekondigd als het 'mooiste Nederlandse filmlied'.

De meeste mensen kennen het lied natuurlijk in de uitvoering van Willeke Alberti, maar ze is lang niet de enige artiest die het het nummer op zijn repertoire heeft staan.

Een onvolledig overzicht: