Biografie van Hans van der Woude

---

Hans van der Woude werd in 1950 in Groningen geboren. Hij deed de detailhandelschool en vertrok daarna naar Amsterdam.

Hij zat op de Kleinkunst van 1968 tot en met 1971 waar Johan Verdoner toen directeur was.
Hij zat in de vierde klas toen hij een rol kreeg in de op Amerikaanse leest geschoeide Promises Promises met Gerard Cox en Trudy Labij in de hoofdrollen. Dat mocht eigenlijk niet, dus hij deed het onder een schuilnaam, Marc Nikolai. Hij speelde de rollen van portier en jonge arts, had maar een zinnetje te doen, maar vond het "een groot feest..."

Hierna deed hij in 1973 mee in de film 'Op de Hollandse toer' van Wim Sonneveld, alwaar hij Friso Wiegersma voor het eerst zag.

In 1975 ontstond Blauwe maandag waarin behalve Rients Gratama en zijn combo acht jonge kleinkunstenaars, kersvers van de Amsterdamse Academie voor Kleinkunst, de kans zich te profileren. Deze acht waren Selma Susanna, Maria Bijdevaate, Tetske van Ossewaarde, Lia Corvers, Coen van Vrijberghe de Coningh, Mendel de Boer, Koos van der Knaap en Hans, die zich nog steeds Marc Nikolai noemde.
Het idee om de groep en Rients bij elkaar te brengen kwam van toenmalig academiedirecteur Johan Verdoner. Voor de teksten werden Jan Boerstoel, Herman Pieter de Boer en Friso Wiegersma aangezocht. Sonneveld was inmiddels overleden en Friso en Hans kregen een relatie, die uiteindelijk zou resulteren in een huwelijk.

Hans had een bijrol in Rooie Sien (waarin Willeke Alberti het beroemde Telkens weer zong) en speelde in Geen zee te hoog, eveneens van Gratema.

In 1980 speelde hij in een eigen productie Volg jij die serie met Maeve van der Steen.

Door de mond op mond reclame kwamen er steeds meer mensen en op een zaterdagavond zat Annie M.G. Schmidt onaangekondigd op de eerste rij. In de pauze kwam ze naar hem toe en ze vertelde dat ze ontzettend onder de indruk was van zijn theaterpersoonlijkheid en zijn stem en dat ze wel iets voor hem wilde schrijven.
Dat werd 'De dader heeft het gedaan' waarbij Hans ineens stond naast Conny Stuart, hetgeen voor Friso Wiegersma toch een vreemde gewaarwording moet zijn geweest. In eerste instantie was regisseur John de Crane niet zo enthousiast over het feit dat Annie per se Hans in de hoofdrol wilde, maar nadat hij deze bij de repetities had meegemaakt, was hij helemaal om en belde hij zelfs de pers met de mededeling dat Hans een ontdekking was van het kaliber Willem Nijholt.

Conny Stuart met Hans

In 1985 had hij opnieuw een hoofdrol in de Schmidt-musical PING PING, waar zij volgens de kranten "met Leen Jongewaard, Van der Klei en Van der Woude toch een cast had om haar handen mee dicht te knijpen" (citaat). Na zijn grote succes in De dader wilde Annie Hans een grote rol geven, maar dat stuitte op protesten van Leen Jongewaard, die begrepen had dat híj de hoofdrol zou krijgen. Dus werd de rol van Hans weer wat kleiner gemaakt.

Vervolgens speelde hij in Mimi Crimi, een musical van Guus Vleugel en Ruud Bos tezamen met mensen als Karin Bloemen, Sylvia de Leur en Luc Lutz. Hij was de Officier van Justitie waar Karin, als criminele vrouw verliefd op werd.

Hierna besloot Hans om zelf iets te ondernemen. Hij wilde iets doen over de zestiger jaren en dat werd de originele Nederlandse productie My generation, wat hij in 1988 lanceerde samen met Jean Cocheret, die ook de regie deed. De titel verwees naar een bekende song uit de jaren zestig van The Who. Andere medewerkers waren Frits Lambrechts, Maeve van der Steen en Cilly Dartell.
Frans Mulder had Hans in My generation gezien en toen Jan Simon Minkema de groep verliet, werd Hans gevraagd om mee te doen met Purper, een cabaretgroep die in 1980 was opgericht en een steeds wisselende samenstelling had.
Het programma 'En dat is negen' dat vanaf 27 september (Alphen aan de Rijn) 1991 liep, was een enorm succes. In de kranten stond dat hij de heren van Purper uit het dal hielp. Met Purper bezocht hij ook Dubai, Oman, Abu dhabi, Singapore, Brunei, Miri en Jakarta.
Ze speelden het programma twee jaar en daarna liet Purper de samenstelling, tegen de gewoonte in, ongewijzigd.  

Omdat Purper twaalfeneenhalf jaar bestond werd het Purper gala gedaan met alle mensen die in Purper gezeten hadden. Op zeven mei 1993 werd de avond opgenomen voor televisie.

Omstreeks 1990 figureerde Hans in een clip (in de trant van I want to be free) van een televisie-show van Robert Long. Hij speelde een meisje met lange blonde staarten.

Op negen november 1993 ging ook PURPER TIEN in première in het Nieuwe de la Mar theater in Amsterdam. Ook in 1994 en 1995 speelde dit programma door, tot en met maart in Luxor, Rotterdam.
Hierin zaten ook drie liedjes van Friso Wiegersma: De Middeleeuwen, Wat jammer nou (mevrouw van Dam) en De jongen met de dikke lippen.
Het waren vier hectische jaren, waarna Hans rust wilde. Niet dat hij de groep helemaal los liet, want voor Purper Sixpack schreef hij nog het komische gesprek 'Filet Sudderee', terwijl Friso het nummer Peter en Tom leverde.

Daarna werkt Hans samen met Friso Wiegersma aan diens boek 'Telkens weer het dorp', een verzameling teksten met biografische verklaringen. Een dergelijk boek was al een droom van Hans sinds hij Friso kende. Hij nam alle organisatorische rompslomp in handen, regelde de interviews voor Friso en stelde zelf de cd's samen die bij het boek kwamen. Het verscheen in 2000.
Daarna werkte hij hard aan succesvolle theaterprogramma Telkens weer het dorp met artiesten als Jenny Arean en Tony Neef, gebaseerd op het oeuvre van Friso Wiegersma. Hij was de belangrijkste verantwoordelijke voor hoe de show er uiteindelijk uit zou zien, met als prachtig hoogtepunt de verschijning van Wim Sonneveld zelf. 

De jaren daarna had hij het voornamelijk druk met het voorbereiden van alle nieuw uitgaven over Wim Sonneveld, wiens werk uitvoerig op cd en dvd moest belanden. Ook ging er veel tijd zitten in de tentoonstelling van zijn partner Friso Wiegersma in Amstelveen in mei 2006, zoals het opsporen van de verkochte werken en het maken van de catalogus.

Die kwam maar net op tijd, van Friso stierf later dat jaar, en liet Hans achter als de zielsbedroefde weduwnaar.

Na die tijd bleef hij toegewijd aan de nalatenschap van Wim Sonneveld.

Met dank aan: Hans van der Woude, kranten, Hilde Scholten (musicals in Nederland)

Terug naar Wim Sonneveld en Friso Wiegersma